. Xa temos os torgos e os rachos de
carballo na casa do reinado. Está o tempo frio e polomenos
evitaremos quedar encarouxados.
Este ano non temos ningún vitelo
(culpa da crise), apañarémonos polo que nos queiran dar mañá.
Barrunto que non será moito, pois xa non hai matanzas, e o peor do
asunto, xa case non vive niguén na aldea, e a metade liscan a casa
dos fillos, nas cidades.
Outra carallada mais, xa non temos
gaiteiros o Luis e o Tanasio xa vai un tempo que fixeron o pasamento,
e ninguen colleo o oficio. Somos poucos e non temos cartos para traer
un gaiteiro de fora, e a Banda de Gaitas das Portelas é demasiado
grande, e o non ter vitela non temos nin con que mantela.
Pra cantar os reis esta noite
apañarémonos co bombo e o tambor, esperando que ninguén se poña
rouco (nin varela) a hora de cantar.
Sei dalgunha casa que nos teñen
preparadas unhas copiñas de augardente. Coido que inda é da feita
co bagazo das uvas de Vilares. Haberá que bebela de xeonllos e
gorentala como se fose a última no mundo.
Como tampouco hai mozas, non
poderemos facer baile o dia de reis nin os seguintes. Amolaremonos e
ficaremos pensativos detrás da lareira, mirando como se consumen o
trafugueiro e os tizois. Os torgos quedaran para outro ano, ou, por se
no veran a xente quere, poder facer unha festiña comunal entre todos
os que anden polo lugar.
Por se a cousa se da mal, irei a
Hermisende a encargar unha comida e unha cea na casa do Crego, coido
que a Ción e moi boa cociñeira.
Alí comeremos, beberemos, e
estaremos de parola hasta que o corpo aguante ou nos boten fora.
Espero que os dous Carlos se animen e participen, e a amiga Cristiana
nos cante un Fado.
Estaba a pensar que a volta podia
pasar o Tuela polas Poldras, mais debe traer un sorbo grande de auga,
mellor iremos pola ponte e o pasar pola mina da Veiga tentaremos
falar coa fada que engaiolaba o Ti Alexandre, igual nos fai un
feitizo e nos transporta os tepos dos sete mozos de ferro que unha
vez existiron en Val dos Marcos.
¡Tempos aqueles, nos que os que
volteran das americas, neste tempo, eran quen de bailar un tangazo cun
barredeiro, ou cunha baleadeira.!
Tamén tempos nos que se adoitaba
facer a augardente, metidos nas cortes das vacas ou dos porcos, para
evitar as miradas dos carabineros, que pensaban que por facer
aguardente as agachadas, podíase fundir a facenda do pais.¿Como se
daquela no houbera quen rapiñera dabondo!.
Sabedes o que vos digo; chegado a
este punto, non quero pasar pola mina da Veiga, tampouco quero cantar
os reis. Vou ir o mercado de Teis, comprar uns xurelaños, quentalos
no forno, e zamparme uns centolos co recendo dos xurelos, meterme
entre peito e espalda un caneco de vinho do Alentejo portugues dunha
casta de uva que eles le chaman Trincadeira, un bon copo de
aguardente vella, e durmir a mona.Se os reis queren que les canten,
que paguen.¡QUE CARALLO!
Había tempo que non lía a palabra "caneco" e fixécheme lembrarme do meu avó.
ResponderEliminarCoido que él usábao pra enchelo de auga quente e poñelo logo ós pés. Son lembranzas difusas pois él morreu cando eu tiña 9 anos.
Gustoume todo o escrito. Lembranzas de tempos pasados. Pero logo todo acabou nun presente moi bó, Xabres.
Desfruto coas túas letras.
Unha aperta.
Tempos vellos e tempos novos.
ResponderEliminarEu oio e uso a palabra caneco en Arbo.
Coido que a verba caneco é mais ben portuguesa, ainda que non o xuraría.
ResponderEliminarpaertas os dous, amigos.