UN MEDICO PARA UN ENFERMO

             UN MEDICO PARA UN ENFERMO.

Nesta semana na que o sol e a chuvia estuveron xogando o escondite, xogo no que o fin gañou a chuvia, estivemos na Alta Xeabra, na mundialmente famosa terra de Val dos Marcos, terra na que algúns de nos nacimos e tivemos que desarraigarnos por mor dun estómago que esixia comida todolos dias, e tiña unhas arelas de mellorar un chisquiño a forma de vida.

Ben, as noites de pedra transcurriron, e agora un debece por ir a cuidar a hortiña, e tentar a sorte, en forma de produtos cultivados por si mesmo, que dito sexa de paso, hai anos que moi ben e outros regulin. E o recordo da vida daqueles seres autárquicos que nos precederon e sempre andaban mirando o ceo, para averiaguar se as xeadas, as chuvias ou as sequias le ian madar todo o esforzo e traballo dun ano o carallo.

Nesta semana o tempo non nos axudou demasiado. Esperémos que aqueles produtos que soterremos, sexan o suficiente fortes e aguanten os malos humores do tempo.

Despous do que considerabamos xornada laboral do dia, adoitabamos reunirnos cun matrimonio amigo para dar conta dunhas viandas, uns grolos de Albariño, e fecer tertulia a carón da cociña de leña, que desprendia un acolledor calorciño,

O meu amigo, falando dunhas cousas e outras, referiume unha historia, que cando menos é ocurrente ou que sé se quere, fala dunha época xa superada, e que poderiamos enmarcar naquelo que o escritor galego denominou “A Longa Noite de Pedra”.

O relato, mais ou menos. Foi como segue:

“Era a principios dos anos setenta, do século pasado, dia seis de Agosto, recordoo porque era a festa de Castrelos.

Viñeron a buscarme para que fora a chamar o médico para o que parecia unha urxencia. O de Hermisende non estaba, forase de vacacións. A alternativa era o de Lubián.

Cheguei a Lubian e alí non estaba tampouco. Dixeronme que estaría na Puebla, que era onde adoitaba ir polas noites.

De Lubián a Puebla, por aquela carretera primixenia, inda levaba un bon tempo, pous entre Padornelo e Requeixo parecia que o trazado o fixera un monxe giróvago.

Atopei o médico xogando a partida cuns colegas. Expliqueille o motivo da miña visita e respondeu que non iba. Dixenlle que alá él, a min que me dira un escrito no que dixera que non queria ir. Se non mo queria dar chamaba a guardia civil como testigo e eu liscaba.

Acedeu a ir conmigo, no meu coche, coa promesa de que o volveria a levar a Lubián.

Desandemos o camiño que eu xa andera, e cando pasamos por Castrelos, xa estaban co baile de despous de cenar.

Daquela a carretera, era eso, unha carretera, para carretas tiradas por cabalos. Estaba sen asfaltar e con unha chea de croios polo medio. Desde Hermisende a Sancibrao era un camiño de terra, cos correspondentes regos que o atravesaban, nos que os tubos de escape se emboligaban perfectamente.

Cando estabamos chegando a ponte sobre o Tuela, un foco fixo señales de que debiamos parar.  Parei pous era unha parella de guardias civiles un guardia e o sargento, que se acerqueron o coche pola ventanilla do copiloto, xusto a carón do médico, que desde Puebla non deixera de refunfuñar. Coñeceron-o e enton dixeronle, ¡Hombre Don Xxxxx, que hace usted por aquí!.

Pues ya veis- respondeu o galeno- vamos de putas.

Llegamos al pueblo el médico quedó en casa del enfermo, y yo fuí a dar la vuelta para regresar cuando acabase. Xa me estaba esperando. Subiu o carro e con cara e xestos de poucos amigos dixome que me invitaba a unha cervexa en Castrelos en casa da Socorro.

Contoume que a enfermidade non era tal, solo un ataque de histeria. Que seguramente cun par de ostias tanto o enfermo maxinario como a quen le deu pábulo, houberan evitado a sua intervencion e o meu paseo”

Creo que osarxento, inda anda buscando a casa de putas, para facer unha inspeción de carácter sanitário.