GERÁSIMO É A VELOCIDADE

Para aqueles que non o cheguesteis a coñecer, direivos que o meu amigo Gerásimo, era neto do ti José Maria e da tia Genoveva, fillo da Felicita, e polo tanto curmán do tamén amigo meu Modesto mais coñecido desde a súa época de estudiante como Modestolo-pez, xa que así foi como o parecer puxo o seu nome algunha vez, sobre blanco na escola.
O Gerásimo, liscou para a Arxentina xa vai un feixe de anos, coido que arredor de medio século. Dende entón perdinlle a piaxe, e solo soupe cousas del a través de dimes e diretes.
Era o meu amigo, gran afeccionado a velocidade, pois sempre traia a burra coa que ia coas vacas, a galope tendido. Contareivos alguna falcatrúada.
Nunha ocasión viña coas vacas polo Poulo do Mexacan, e o chegar mais ou menos por alí atopouse co Basilio que tamén andaba por aló.
O Basilio, que era un gran argallador de liortas, díxolle que, seguro que non era capaz de por a burra a todo galope e deixar que él la espantera. Gerásimo aceptou o reto, e para facelo mais difícil, dixole que iria montado na burra e escanchado o revés, é decir, mirando hacia o rabo. Tamén teño que decir que daquela, montábase nos xumentos a pelo, é decir sin albarda nin nada.
Puxeronse maus a obra, deixeron alargarse ás vacas, o Gerásimo desandou parte do camiño, para que a burra puidera coller carreira, e o Basilio agachouse detras de unhas urces, para espantalo xumento cando cando cheguera a súa altura.
Tal cual. A burra colleu unha boa velocidade.O Gerásimo montado o revés e azuzando. Cando chegueron a altura do Basilio, este saiu detrás das urces, e para mellorar a cousa, guindoulle a chaqueta enriba da cabeza da burra. Sucedeu o que tiña que suceder. A burra espantouse, asustouse, e como no vía, desviouse do camiño, e alá foron cabaleiria e cabaleiro un sobre o outro para a parte de abaixo do camiño.
O Gerásimo quedou embazacado, semi-incosciente e o Basilio con un susto de morte, pois pensou que matera a burra.
Noutra ocasión o meu amigo fixo un bólido de catro rodas, de madeira todo. As rodas tiñan como uns vinte centímetro de diámetro, e xiraban sobre un eixe de madeira. Púñao en costiñas e montando nel o aparato deslizábase a unha boa velocidade.
Tamén por una porfía, un día decidiu baixa polos barreiros que habia entre os dous camiños, diante da iglesia. Desde o Minoco de meu avó, que tiña un bon desnivel, hasta a porta da tia Aurora. Daquela no existía a carretera.
Arriba, donde ahora está o mesón Jabalí, montou no seu bolido e deixo-o galgar pola costa abaixo. Como aquelo non tiña dirección non puido rousar o chegar a entrada do que era a rectoral. Enfiloú hacia un negrillo que había no arranque do carreirón da fonte do Souto. Antes de chegar á árbore o bólido freou en seco nunha pedra, pola forza da inercia o Gerásimo saiu disparado hacia adiante e parou dando coa cabeza contra o negrillo ficando tamén sen sentido.
Outras moitas aventuras deste tipo tivo meu amigo. Coido que está vivo de casualidade.
Unha forte aperta amigo Gerásimo.