viernes, 7 de agosto de 2009

¡TEMPIÑOS!

Nostalgias.

Era no medio da invernía, alí, polo Val dos Marcos. Había neve do Carballal hacia a Cachena, pola beira do Tuela non coallera a neve.
Despous de xogar a partida na casa do Caxera, estábamos a escoitar a Pepe Pinto naquela belísima copla, intitulada “Mi niña Lola”, mentras no camiño facía un fríu xeado, enriba da pouca neve que ali quedaba.
Asomou o fuciño pola porta, meu tiu Manolo, cando mirei para él fixóme un aceno hacia afora. Eu sabia o que queria decir; quería falar conmigo a solas. Saín anda él, é dixóme: Que te parece si mañá imos a busca dun par de coellos, hacia Vilares?. ¡Feito, respondín eu, chamame pola maña! – Vale, deica mañá.
Entrei de novo para acabar de escoitar a copla. Daquela, pasabamos a metade da noite escoitando Radio Andorra, con aquel programa donde para poder escoitar os “cantores” da época, habia que tragarse antes de cada cantiga, polo menos media hora de dedicatórias. Estas dedicatórias eran case sempre o mesmo: Didicado por fulanito e fulanita desde Suiza para seus pais, hirmaos, primos, parentes, amigos e este aquel e o de masi aló, en Peteliños de Abaixo ou de Arriba. Así durante media hora ou mais. Mais merecia a pena, por escoitar a Pepe Pinto, La Niña de la Puebla, Valderrama, Fariña ou outros, sin olvidar a António Molina.
Cando acabou o programa, saímos todos co ánimo de descansar nas camas por aquela noite. Coma sempre, subimos xuntos os da barriada darriba; Licesio, Agustín, Eloy e un servidor de ustedes, que tamén coma sempre, facíamos plantón diante da casa do ti Dario, que por aquelas horas tiña sintonizada a radio nunha emisora estranxeira, que emitía música orquestal, que facia que os pés se eleveran por enriba do planeta co ánimo de bailar, ainda que non era o nos forte, salvo o Agustín que debecia sempre por bailar.
O dia seguinte, despois de pasar polas Cegudas, Caboco do Lombeirón, As Latas, cheguemos as viñas, nas que ainda habia un que outro pampano, follas mais ben de color roxo que verde, inda tivemos a oportunidade de catar uns melóns que algunha alma caritativa sementera por alí.
A cazata foi pequena, volvimos para o pueblo polo Poulo dos Mexacans, donde nos atopemos co Céfiro e o Teófilo que sempre andaban xuntos de caza. ¡Claro!, tiñan o costume de levar, aparte da merenda, un o viño e o outro o termo do café. Esto último era o que mais eu le envaxaba.
Por mor de unhas perdices, acabemos na Portela das Teixugueiras, donde sentémos a fumar un cigarro, que mentras o liábamos podíamos escoitar o famos “Pikú” de Hermisende que berraba a todo berrar, e gracias o vento do leste escoitabamolo perfectamente. Soaba naqueles intres o pasodoble “mi jaca”, o que fixo que mentras durou, estiveramos completamente caladiños escoitando.
Desde alí mesmo vímos unha parella acercandose o riu, e perdimolos de vista durante unha media hora. Cando saíron das salgueiras cada un liscou por un lado diferente, o que levou o Céfiro a referirnos unha anécdota, que nunha ocasión le sucedera a él.
Estaba él no Salgueiral nunha ocasíon, e de pronto, xusto enfrente, do outro lado do Tuela, albiscou tamén unha parella, practicando o deporte mais vello do mundo, o que agora os cursis chaman “hacer el amor”, cando daquela nós tíñamosle un feixe de nomes, tales como votar unha cana o aire, afoscallar, votar un casquete, etc. Ainda que o que mais nos gustaba era, porse nela, ou simplemente foder.
Según o meu amigo Céfiro, o exercicio decidiron facelo de pé, apoiados nun negrillo daqueles grandes que habia nos prados. O problema veu cando a moza, que estaba de costas ó negrillo, se deu conta de que él os estaba a mirar. Enton sen consideración de ningunha clase, deulle un empurrón o mozo e liscou. Podedes imaxinar a ridicula postura do mozo.
¡Buff, tempiños!.

No hay comentarios:

Publicar un comentario