A INDEPENDENCIA É "FODIDA"

Despous dunha xornada, que eu consideraba completa e aproveitada, volvin para casa-
Os castiñeiros de Falgueiras xa non daban mais de sí. Seguramente no quedera nin un por esculcar. Era a época na que os estorniños, pombos, pitos verdeais e outros páxaros, estaban a punto de soltar as niadas.
Fixéraseme case noite, mais traia un carrelo impresionante de páxaros. Moitos estorniños, algún pito verdeal e tres ou catro pombos.Todos eles xa bastante emplumados.
Viña todo ufano, pois esperaba os parabens da familia por a suculenta comida que traia.
Algúns, coma os pombos, estarian boísimos con arroz.
Cheguei a casa, e nada mais subir as escaleiras, baixou a miña nai a recibirme. Como benvida, atizoume unha labazada que me deixou medio teso. Debia ser que estaba contenta, dixen para os meus boches,menuda maneira de falicitarme!.
Cuando cheguei a cociña, estaba o Pepe escarallandose de risa. A Dolores entrou ainda mais enfadada por aquelo e atizoume de novo, eu tentei meterme debaixo do escano.
Entón a bronca chupouna meu pai, por que non le seguia a corda a mai.
Parecia que miña nai non estaba enfadada polos páxaros, ainda que eran moitos para desplumalos.
O mosqueo víñale, porque o parecer aquel día, eu, estrenera pantalóns. Creo que enriba de min non habia mais que unhas pequenas tiras do que foran aquelas ciroulas, mais claro, como eu tentei de explicar: subir alconchando os castañeiros, non era doado, e tiñan garnanchos.
Aquelo solo fora un acidente sen importancia.
Estonces a Jefa, dixo; Mira ahi o tes, mais fresco que unha leituga, e ti sen facer nada. Ante esto mei pai sacouse a boina e deume un gorrazo, miña nai ia a darme co ferro da cociña, e o querer liscar, esbarei e aticei coa caluga contra una esquina da cociña, e automáticamente escomencei a botar sangue.
Entonces, despois de ver a ferida, díxoseme que aquelo no era nada e que o tiña ben merecido. “Deus castiga sen pedra nin pau”, escoitei.
O ver que non me facian caso, ameacei con marcharme da casa, pois alí xa naide me queria. Como ninguén dixo nada, todo enfurruñado e desde a porta berrei: Voume de casa. Contra a miña esperanza naide respondeu.
Baixei polas escaleiras, desde o fondo volvi a berrar o mesmo. E a resposta foi a mesma: Nada.
Saí do corral e iniciei, con pouca convición,eso sí, a marcha camiño arriba, hasta que cheguei ó “minoco”, onde antes metian os carros.
Como xa empezaba a oscurecer, pensei que era un bo sitio para acampar por aquela xornada, o dia seguinte reemprenderia o camiño hacia ningures.
Fíxose noite, escomenzou a facer frio, e as tiras que levaba por roupa non abrigaban. Xa case tiritaba, e a fame escomenzaba a facer das súas.
Despous de unha reunión conmigo mesmo, cheguei a conclusión que era mellor, deixai a partida fora de casa para outra mellor ocasión.
Agarrei a estima e o orgullo que me quedaba, metin-no no que quedaba dun bolso do pantalón, e coa caluga baixa e ensangrentada iniciei o camiño de volta.
Atopeime coa tia Maria Rosa, que me dixo: anda menino vai para a casa que vai frio. Creo que aguantou a risa con esforzo. Subin de novo para a casa, e na cociña xa se estaba cenando. Coa cabeza gacha, entrei, e miña nai díxo: Veña senta a cenar. Os recordos da viaxe xa nos los darás mañá.
A independencia é “fodida”.