PASOU EN CALQUER LUGAR

Era fillo de solteira. Estivera a punto de criarse nun hospicio, levera-o a nai alí. As monxas pedironlle que quedera alí uns días, pois tiña leite dabondo para o seu fillo e para algún neno mais que o necesitara. Quedou unha pequena tempada e cando volveu a aldea non quixo deixar o fillo.
Cando volvia, aquela muller levaba consigo un gran desacougo, tíñale medo a reación de seu pai, pois él fora o que a inducira a levar a criatura a casa cuna.
Se as cousas se poñen feas marchome de casa, pensou ela para darse folgos a si mesma.
Chegou a aldea despois de camiñar pola serra os vinte kilómetros de distancia desde a parada do autobús a casa dos pais. Chegou pola noite. O pai enterouse un par de dias mais tarde, entre a aboa do neno e unha tia da moza artelleron que non se enterera, mais estas cousas non se poden manter agochadas sempre e o fin o túzaro do avó do pequeniño enterouse.
A trifulca foi das que fan época. Berros xunto con unha paliza a rapaza, e según algunhas persoas tamén lle zorregou a muller.
Durante unhas semmanas a criatura e a nai foron a vivir cunha tia. Pasado un tempo o intransigente patriarca, no sentido mais antergo da verba, púxose doente, e o non poder facer o traballo da casa a muller sola, pediu que a filla voltera a casa, pensando sobre todo que él era quen mais necesitaba os traballos da filla.
Pasou o tempo, o vello mellorou, e o neno e a nai incorporeronse a vida familiar. Eso sí co vello apenas se falaban, porque él non se baixaba da burra na que estaba escanchado. A preñez da filla era unha afrenta a súa dignidade, ainda que él non sabia o que era aquelo.
Paseron os anos, o rapaz íase criando nunha atmósfera familiar enrarecida, cun avó facendo as veces de pai, mais de pai-dictador, e sen compasión.
Faciao traballar arreo, moi por encima das posibilidades de un neno de sete anos, ia coas vacas, sacaba esterco coa súa pouca forza, non ia a escola a pesar da súa intelixencia manifestada no seu pequeno andar pola vida.
O vello cando consideraba que o rapaz non facia o que debia, castigabao. Unhas veces sen comer, outras pechábao na casa nunha das habitacións.
Sempre o ameazaba con pechalo na corte dos porcos, a próxima vez que se portara mal.
Un día que o rapaz fora coas vacas, tardou en volver para a casa, porque unha das vacas se le extraviera. Cando chegou, levou unha labazada pola tardanza e unha malleira pola falta da vaca,a que chegou mais tarde ela sola.
O vello, despois de mallar no neno, na nai do mesmo e darle un empurrón a muller, encerrouno na corte dos porcos tal como viña ameazando. Os berros do neno sentianse en toda a aldea, mais niguen fixo nada por evitar a inxusticia.
Pechou a noite e mediada esta os berros que saian da corte dos porcos remitiron, hasta non volver a escoitalos. De madrugada, a nai do neno foi a corte a sacalo, cando entrou non estaba alí ninguén. Empezou a dar voces por todolos sitios preguntando se alguén vira o seu fillo, mais ninguén daba razón.
Durante dous dias a anguria dos veciños era grande, menos a do avó do rapaz que solo se le ocorreo decir que o neno estaría co pai, quenquera que fose.
No segundo día, na corte dos porcos no medio do esturrio apareceu un oso, que o pescudar mais no esterco, foron aparecendo mais osos. ¡O neno fora devorado polos omnívoros marraos!
Mentras ian a denunciar o asunto no pobo veciño, onde estaba a garda civil, o cabrón do vello marchou a escaldeirar un prado.
Cando chegueron os guardas, e foron a buscar o avó do rapaz, este estaba, desangrado nas vicadas da preseira do prado, coa cabeza casi separada do corpo, e unha fouce rozadoira o lado. Fora agredido con saña e deixado alí, morto.
Nunca se soubo quen fora o agresor.
Solo unha pequena coincidencia, na aldea próxima, un rapaz novo desaparecera. Soubose mais tarde da súa marcha para América.
A nai do neno, cando xa vellinha, dixo que aquel home era o pai do seu fillo.