¡PRA MORRER HAI TEMPO!

Fóramos de caza. Estuveramos todo o dia escorrentando corzas nas Valiñas. Acabada a xornada volviamos para a casa.
Cando cheguemos a portela de Rebordelo, eu xa traia uns “escalofrios” fortes. Parecia que o catarro que acababa de agarrar era serio
Cuando cheguei a casa a cousa fora a mais, xa tiña bastante febre.
Metinme na cama e pola noite a febre acercouse ós cuarenta graos. Pola mañá foron a buscar o médico pois a febre pasara dos cuarenta graos.
Os sintomas que tiña eran de unha forte dor cando inspiraba, era como se me rasgaran os pulmons, en realidade pensaba que ia morrer de asfixia, pois aqueles pinchazos parecia que non me deixaban respirar.
Chegou o galeno, e despois de auscultarme, receitou, despous de decirme que tiña unha forte pleuritis.
Entrou na cociña a falar cos meus pais, e despedindose marchou.
Dalí a un pouco, entrou miña mai no cuarto, cunha cara de preocupación bastante gorda e titubeando díxome que o médico díxera que era mellor que viñera Don Manuel para confesarme. Botouse a chorar.
Entonces eu dixenle que non queria ver por alí o crego. Non quero morrer, nin penso facelo, mais se ven o cura seguro que palmo.
Tomei os medicamentos durante uns días, mais o mellor de todos era un que me traia o meu amigo Eloi todolos días: ¡Un elta corto!.
A pesar de que cada vez que fumaba pasaba-as “putas”, persistí en fumar un todolos dias cando o”Loi” viña a verme e fumar conmigo a ración diaria.
Pasou a febre, pasou a dor, púxenme ben e volvín a vida normal. Celebrémolo o Loi e mais eu fumando un bos cigarros de caldo de pita.
¡Estou convencido, que, si deixo que Don Manuel entre no meu cuarto a confesarme, palmo de xeito seguro!
¡Non hai nada mellor que querer vivir e non deixarse acollonar!