¿QUE ESTAMOS FACENDO?

Teño a má costume de tentar informarme de todo aquelo que me preocupa.

Solo son capaz de procesar aquela información que son quen de entender, e inda así teño as miñas dúbidas. ¡Benedictus ille que non dudan!

Imos o meollo da cuestión:

Hoxe fálase desta crise que asoballa o mundo. ¿O mundo todo?.- ¡Non!. Aqueles currunchos que inda non entreron no sistema non teñen crise, mais ¡Oh Zeus! Serán os primeiros en irse o mismísimo carallo-

Para entendernos; eu son daqueles que pensamos que estamos diante dunha crise do sistema(crisis sistémica). Esto acabouse, xa non se poderá vivir de seguir endeudándose, vendendo fume, ou facer cousas invendibles, que ben sendo o mesmo.

Cando este sistema naceo, o factor traballo era importante, inda que fora infravalorado.

Os propietários dos medios de produción necesitaban mau de obra, nunca penseron que esta mesma compraria os seus trebellos e chegarian a saturación.

A cousa empezou co descubrimento de América. Alí despous de prescindir ou aniquilar os nativos, viron que había moita riqueza, tiñan un problema non habia mau de obra dócil.

Mal pensaban os do Mayflower, aqueles que chegueron a Massachusetts en 1620, que aparte de pagar as súas deudas co seu sistema, eran o xérmolo doutro.

O problema residia en que os que mandaban e podian, querian todo para eles a cambio de nada.

Agora teñen problemas para manter o “system”, pois os que poden traballar, non poden consumir. ¿Quén carallo vai mercar os seus cachivaches inútiles?

Darle a volta a tortilla para seguir no machito, vai-les costar moito. Agora xa todos sabemos aquelo de cambiar cousas para que todo siga igual.

Si de min dependera, iríame a Val dos Marcos, e viviría do pouco. Do moito nunca vivin, e a pouca cultura solo me sirve para quentarme a caluga.

¡Polo menos non necisto leña!

¡VIVA ESPARTA!