jueves, 3 de febrero de 2011

¡COIDADO COS PAXARIÑOS!



 Queria contarvos unha história. Ocorreu algo co que non contaba. Deime conta que mesturaba duas histórias relacionadas con un mismo protagonista e coprotagonistas distintos, mais todo relacionados coa mesma familia.
 O inductor dos “delitos” era o Pepe, o carpinteiro, e os coprotagonistas duas rapazas, daquela,  filla e netas das Bichas.
 Como sei que algunha delas, as veces leeme as chorradas, espero que teña a ben aclararme quén foi quen.
 En dous momento distintos, e separados por uns cantos anos.
 No primeiro caso estaba o Pepe traballando, coido que era para o Elias do ti Constantino.
 Nunha das tardes, alguén trouxole a Francisca un paxariño desaniado que collera no monte. A rapaza estaba moi leda co seu tesouro nunha caixiña. Nun mal momento foilo ensinar o Pepe.
 ¡Que paxariño mais bonito tes!- dixo Pepe-. Sabes unha cousa tes que ensinarlo a gatiña para que le dé un bico.
Deben facerse amigos, pois van vivir na mesma casa.
 Pepe continuou co traballo. A rapaza saiu do lugar do traballo. Dalí a un pouco tempo, a rapaza volveu, toda mustia e coa cabeza ascondida entre os hombreiros. Levaba cara de haber chorado.
 O vela meu pai, acordouse do páxaro, e pensando no que podia haber sucedido díxole – ¿Que pasou, papouto?
¡ Non- respostou a rapaza- comeuno!.
                                                 ........................
 Noutra ocasión, neste caso creo que foi a Fernanda. Tamen le trouxeron un páxaro. Chegou a onde estaba o Pepe, ensinoulo, (Non sei se estaria por alí o Modesto). Díxole á rapaza que tiña que metelo nunha caixiña que fixera as veces de gaiola, mentras agenciaban unha.
 O parecer ninguen se deu conta, e rapaza agachou o paxariño debaixo dunha almofada que habia nun banco, no balcon, mentras buscaba unha caixa.
 Chegou a tia Josefa do monte, como sempre algo cansada, e sentouse no primeiro lugar que atopou. ¡O lugar elexido era a almofada onde estaba agochado o páxaro!.
 Ningué se deu conta do acaecido. Dali a un pouco, o Pepe deuse conta de que a rapaza estaba triste, e preguntoule polo páxaro.
 Entón ela respondeule. - ¡Esta con Dios!.

 Quero deixar constancia de dúas cousas: daquela os rapaces solo tiñan os xogos que les proporcionaba a natureza, un páxaro era un dos mellores.
 Segundo espero que a Fernanda e a Francisca non se mosqueen conmigo, non leva ma intención.
 Unha aperta para as duas.

3 comentarios:

  1. Sí, los pájaros eran uno de los mejores juguetes... ¡pero muy frágiles!
    Abrazos

    ResponderEliminar
  2. Y tanto, frágiles. Pero ahora que no nos escucha nadie te diré una cosa. Los pájaros por aquella época eran una fuente de proteinas, pués la ternera y otras eran prohibitivas. ¡Cuantos estorninos, se llegaban a consumir, y cuantos emigraban!. Decir esto ahora puede llamar la atención, pero de aquella casi era un lujo.
    Unha aperta

    ResponderEliminar
  3. Se non fose por tipos como o Pepe, os rapaces tardarían menos en espertar e levarían máis trompadas de grandes, que a vida non está feita para os inocentes.
    Apertas

    ResponderEliminar