O lugar do Chimposa era un lugar como outros mutos. Tiña a característica, tamen como outros mutos lugares espetados a media ladeira de lombeiros. Tal vez a característica da aldea do Chimposa, era aquel dudar de estar na marxe direita do riu ou na esquerda. O val era tan sumamente estreito, que a separación dos dous lombeiros, parecia case unha navallada mal dada nos montes.
Vivia nunha casa como case todas as do lugar. Paredes de louxa mesturada con canterias e algún gogo de xeixo que outro. Louxadas con louxa do pais, piso de tablóns de castañeiro, portas e fiestras da mesma madeira. Duas plantas, unha baixa para os animais e a de arriba onde estaba a lareira os cuartos das camas, e o cuarto das maseiras. A escaleira, para subir as vivendas, estaba añadida pola parte de fóra, casi sempre ó final da escaleira estaba o balcon cunha balaustrada de madeira tamén, e que moitas veces era o paso a outros cuartos.
Adosada a casa principal estaba a adega, na que había as tinas de facer o viño, as cubas onde se conservaba. Tamén había sitio para amontoar as patas, a touciñeira onde se colgaban as partes do porco que se conservaban, e algú outro produto necesário para a subsistencia diaria.
Todalas casas tiñan o seu curral, que de algún xeito facía que non estiveran os veciños expostos directamente ó camiño, nos que andaban por él adiante as pitas, as veces os porcos, polo que entraban as cortes as vacas e as ovellas. Era, por tanto o curral, un sitio concurrido con frecuencia e cheo sempre de esterco, e un bon bulleiro cuando chovia.
Vivia o Chimposa, co seu pai. Non conocera á súa mai. Morrera antes de que él cumplira un ano, cousa pola que era incapaz de acordarse dela. Coñecía-a por un retrato que le fixeran éla e ó seu pai o día da boda.
Envidiaba moitísimo a todos os amigos e compañeiros que tiñan mai. Inda que seu pai facia todo o que podía para intentar sustituila, aqueles alomiños que as veces vislumbraba das mais dos seus amigos, él hachába-as muto de menos.
Tiña un amigo, co que falaba muto e o que escutaba muto tamén. Vivía na casa do lado, compartindo escaleira. Era un tiu do seu pai que vivía solo, e que polo que sabia era irmau do seu avó. Este último él tampouco o conocera, ia muto que morrera. Según os seus cálculos o seu amigo, seguro que xa tiña cen anos. Un dia tiña que preguntarllelo.
Polas mañanciñas, cuando se erguía da cama, despous pasar as maus molladas polos ollos, lavar lavabao o pai, acercábase a porta da casa do tiu-amigo, e esperaba pacientemente. O pouco tempo escutaba a voz do vello, que o chamaba decindole:
- Veña, entra que o leite da ovella xa está preparado.
Entón, o Chimposa, agarraba unha vara larga, solapaba a raposeira para poder abrir a porta e dandole os bos días o seu amigo, sentábanse os dous arredor da lareira, no escano que a circundaba, sempre sentados un a carón do outro.
- Hoxe vamos a plantar cousas na horta. ¡Xa verás que ben o pasamos!.
- ¿Deixasme plantar a min algo?.
- Sí. Terás o teu cacho de horta para que o cuides.
Despous do xexún, foron os tres para a horta. Delimiteron, nunha esquina, un cacho de horta, que le adxudiqueron o Chimposa. Este plantou alí unha tomateira, tres chícharos, e dúas patatas.
Cuando pasado un tempo, mais ou menos un mes, xa sairan as patatas e os chícharos, e a tomateira tiña algunhas flores e un tomate pequeniño.
O rapaz quedou abraiado de que, todo aquelo que él fixera, se convertera naqueles prometedores frutos. Non daba crédito ó que via, e empezou a atosigar o pai e o tiu-avo con todas as preguntas que le viñan o caletre a raíz de todo aquello.
- Co teu cariño, con sol e con auga, xa verás como todo crece. Teis que seguir cuidando do teu cacho de horta.
Creo que temos un novo traballador da Terra, díxole o vello ó pai do Chimposa. Solo é cousa de que le colla carño, é que comprenda o significado de cuidar da Terra, para a súa vida e a futura..
No hay comentarios:
Publicar un comentario