A VIDA É ASÍ.

 Era un val precioso cheo de frondosos Negrillos, castañeiros, afreixos, que rodeaban verdes prados, e asombraban a ribeira dun caudoloso riu de augas limpas e rideiras cando habia aumento progresivo de desxeo das nevadas, e os paxaros escomenzaban a facer os seus niños.

 Naquel fermoso val foi onde me eu criei xunto cunha rapaza lanzal e lizgaira filla dun matrimonio do mais pobre que se poida imaxinar.

 A miña amiga da infancia, tiña oito irmans, ela era a mais nova de todos.

 Recordo cando, na época das zreixas, engataba conmigo hasta o vico mesmo das cerdeiras, igual que na época dos estorninos axudaba a captura das crias destes.

 Era todo alegria, sempre rindo, ainda que moitas veces andaba descalza, e nos invernos pasaba frio pola falta de roupa axeitada para quitalo mesmo.

 Na casa de meus pais, habia un pouco mais de holgura. Tiñamos roupa, e fame non pasabamos, meu pai era mestre, e ainda que non habia moito, chegaba para as necesidades mais perentórias.

 Non así na casa dela, que aparte de ser moitos, o pai, unha velísima persoa, tiña un defeuto. Era canteiro, e cando cobraba, os sábados, nunca chegaba a casa co xorne completo, eso sí, a andorga levaba chea de viño.

 Queriale a filla con loucura, e cando se daba conta da situación da familia e da situación del cando bebia, despos de acariñala, e quedarse dormido, cando espertaba, escondiase para que nadie o vira chorar.

 A nai da miña amiga, por mor da escaseza, e polos traballos e frio, estaba mal de saúde.

 Manderonme fora da aldea, decian que a formarme como home. Estiven fora seis anos, so con contadas estadías na aldea, polas datas do nadal e pouco mais.

 Viamonos, marchabamos a beira do riu, e practicamente non falabamos nada. Eu atopaba-a cada vez mais tristenta, hasta que unha vez me dixo que a sua nai estaba maliña. Conteilo a miña nai, e esta deume algunhas cousas de comer e algo de roupa para que la entreguera. Cando  fun a levala, díxome, que miña nai era moi boa, pous desde que a súa nai se puxera enferma, sempre le daba algo.

 Volvin marchar a continuar coa miña formación. Pasado un pouco tempo entereime que a nai da miña amiga morrera

 A miña amiga, segundo me conteron, tivo que facerse cargo da casa, co seu pai e os seus irmans, e cada vez estaba mais esmorecida e triste.

 Escomenzou unha guerra, entre irmans, a min leveronme a forza, ferironme case o final e estiven casi un ano nun hospital.

 Cando volvin a aldea fun vela. Estaba xa co pelo branco, tiña aqules fermosos ollos no fondo das cuncas, mais coma sempre rideiros igual que os seus beizos.

 Camiñemos hasta o riu collidos da man sen decir ren. Voltemos para a aldea, pois facia friu, e ainda que le prestei a miña chaqueta, ela tiña frio. Tosia moito, e as veces parecia que o aire non le chegaba ben os pulmons.
 A beira do rio non tiña cambios, so que as árbres, daquela xa non tiñan follas, íamos camiño do inverno.

 Na mañánciña seguinte, veu un veciño, na miña casa xa non vivia nadie, e díxome que a miña amiga morrera na noite.

 Non quixe ir vela, nin quedar na aldea. A dor era tanta que marcheime sen rumbo ningún.

 Amañecin un día na Arxentina, lugar onde decian que todo se areglaba, e que a xente dalí era moi acolledora. Todo certo, acolleronme ben, traballei, fixen amigos. Todo se me deu menos o sorriso da miña amiga, que endexamais puiden olvidala.

 Hoxe aquí estou a carón dunha lápida sinxela solo cunhas letras debaixo de unha cruz. Son as iniciais do seu nome.

 O pai morrera, e os Irmans, marcheran todos fora da comarca, falábase que o mais vello estivera fuxido polos montes e que morrera pola Cabrera Baixa, nun enfrontamento coa guardia civil.

 Eu so esperaba que vida non se ensañera moito conmigo. Xa ia sendo hora de deixar sitio os mais novos.