martes, 10 de enero de 2012

AS CASTAÑAS CON SANGUE ENTRAN MELLOR


 As veces preguntome, sé eso de ter unha boa memória é bo. Resulta que na memória solo se acumulan cousas vividas, feitos xa coñecidos, estudios tamén obsoletos e demais lérias xa pasadas. Como todo o que hai na memória xa é cousa pasada, e moitas veces a experencia non sirve pra nada, pous nunca facemos caso de ela, é por eso polo que me pregunto, o que pregunto na primeira oración deste punto.
 Por outra banda, ás veces penso que, gracias a memória, podemos recordar cousas que no seu día foron case unha tortura, ou sen case, e co paso do tempo, que o relativiza todo podemos atoparle unha certa gracia. Claro que para que esto suceda, ó mellor hai que sobrevivir a algunhas das cousas que foron archivadas no disco duro.
 Será a releche, cuando os que estudian o cerebro human, podan artellar un disco externo, como o que agora teñen os ordenadores. Daquela podemos meter, a gusto de cada cual, unhas experencias nun ou outro lugar, e botar mau delas cando nos pete, incluso mandar aquelas menos agradables o disco externo, e co tempo a papeleira.
 Todo esto é porque, estes días de reis, desplacémonos a Val dos Marcos para facilitarle a laboura ós reis de oriente, mais, ¡que si queres arroz  Catalina!. Xa nin os reis magos fan caso. A miña señora parella e mais eu cheguemos a conclusión de que non existen, e que como le fagamos caso as ondas herzianas imos perdidos e de cú.
 Ben, estando un díapola mañá, pola tarde non se pode ir, na Porteliña, por unha asociación de ideas desas raras que eu adoito ter, veume o maxín algo que naquel momento case fai de min un delincuente con cinco anos.
 Vereis: Era tempo de apañar as castañas. Os meus proxénitores decidiron ir a coller as dos catañeiros das Breas. Eran, inda son, uns castañeiros grandes, que por unha daquelas cousas incocebibles ahora, están nun prado dun veciño. E decir, os castañeiros son nosos, mais, por decilo de algún xeito, o soporte non.
 Daquela eu tiña un solo hirmáu, o César, que a sazón tiña un ano. O meu cometido, mentras o Pepe e aDolores apañaban castañas era vixialo. Estaba nunha manta, embrullado nos farrapos nos que se embrullan os cativiños. Xa digo, aquel era o meu cometido, pero.., O lado habia unha burra que seria a encargada de transportar os sacos de castañas para casa.
 Cuando meus pais se descudaban, eu estaba a beira da burra, facéndole trasnadas, tirando da corda, dandole castañas, non deixala comer etc., cousas que a pobre burra aguantaba con estoicidade.
 Había reprimenda por parte dos Jefes, e volta a beira do cativo durante dous minutos, hasta que sen saber como, volvía a estar a carón da burra. Debe ser por afinidade, pous sempre tiven un certo cariño por estes animais.
 Estando nesas, e o borde de un paredón que separaba o prado do camiño e dun barranco, a señora burra espantouse, tensou a corda, e xa vai o guardián do César, polo aire hasta espetar a cabeza na torgueira dunha urz, medio queimada.  Resultado, samgue por todolos lados, perda do pouco coñecemento que había, susto prós proxénitores, e carreira desde as Breas a Casa.
 Laveron os furados, tres, da caluga, e como puideron corteron a hemorraxia, chameron a Don Santiago, que creo que era un experto en partos, mais non moito e cousas traumáticas. Tampouco tiña moitos medios- Estamos a falar dos anos cuarenta e algo, do século pasado.(como mola esto de falar do século pasado), non debo botarle a culpa
 Na cabeza tiña tres furacos, mais media dúcia de arrebuñois e esnagatadelas. Como as vendas non se suxetaban ben, decidiron, contra a miña vontade, porme un pano, como os que levaban as mulleres. Déronle xeito de tal forma que quedaba rematado cunha lazada no cachazo.
 O día seguinte, xa saí a xogar co resto do personal, as airas das Pirlas. Sentíase o balbordo desde casa, a ver quén ero o guapo que se abstiña da sair.
 Cheguei as airas, e alí mesmo xa se armou a de Deus é Cristo. O mais teimudo de todos era a meu amigo Pepín. O verme co pano na caluga non paraba de chamarme, “menina”, cousa que me encabritaba a límites altísimos. Díxenle que non o fixera, que senón le zoupaba. Non fixo caso. Zoupeille hasta cansarme, e ver que tiña sangue por todolos lados, veu o hirmau a separarnos e tamén levou as súas. Tivo que vir meu pai e levarme en “volandas”.
 Tiveron que cambiarme todo o aparello da cabeza, sangraba coma un porco. Tamén me levei outro disgusto; a sangue do Pepín non era del, a do Santiago tampocuco..

4 comentarios:

  1. ¡Ay, Xabres! Lo siento, pero seguro que estabas digno de ver con el pañuelo.
    Antes de pasar estas memorias al disco duro externo vete dejando alguna más por aquí:)

    Abrazos

    ResponderEliminar
  2. Non sei para ti; para os que te lemos, a túa memoria é unha bendición, como o é a túa maneira de compartila. Grazas.

    ResponderEliminar
  3. Xibeliuss: Supongo que estaba "guapa", pero... pero estaba dispuesto a romperle la crisma al que se cachondeara de mi lazo en la cabeza.
    Apertas.

    ResponderEliminar
  4. Non sei Javier, as veces penso que sería mellor non recordar. Claro que outras penso a senso contrário.
    Pra que vexas a contradición que me anima. Non sei se sera a todos.
    Seguirei dando a vara coas miñas teimas. Son como as do "abuelo cebolleta". Cousas dos anos".
    Decía o teu parente Dario que: "un viejo, cien veces niño".
    Apertas.

    ResponderEliminar