HAI QUE TER CUDADO ONDE SE MEXA

DÚAS AVENTURAS NUNHA, DO TI MARCELINO GARRIDO (Lugar das Carqueixas)

Os días do mes de Santamariña tocan ó seu fin. Coma sempre, as horas do “dolce facere niente” acabéronse. Que perdoen os do país en forma de bota, se a frase non está correctamente escribida.
Antes de liscar de novo as terras mareantes da cidade olivica, pedinle ó meu amigo Serafín, que me contara unha história que él recordara, dalí, da nosa terra : Val Dos Marcos.
Primerio díxome que non recordaba ningunha, mais caseque a renglón seguido, recordou unha na que él mesmo estivera presente, polo menos en parte. Foi cuando o Serafín estaba destinado na Teixeira, facendo as funcións propias do seu traballo naquel momento: Formaba parte da forza da Guardia Civil, que vixiaba os montes dos Moares, para evitar o contrabando, e mais que as portuguesas fixeran carbón, dos fermosos torgos que xurden entre as moas graníticas dalí.
A história, aparte do que él vira e escoitara, tamén la completou un amigo da Teixeira: Martín Gordo.
Acaeceu alá polos anos sesenta, mais ou menos. Nun día do vrao, cando os labregos ian a serra da Gamoneda, supoño que a zona da Farrapada, se non era, para o caso dá o mesmo, atopábase o ti Marcelino Garrrrido traballando coa familia naquela zona.
Nun momento, fortuítamente, facendo un traballo própio da súa profesión, tivo a ma sorte de romper o óso dunha perna, de tal xeito que non podia moverse. Aclararemos que daquela os camiños da zona, caseque non servian mais que para camiñar por eles a pé ou en xumento.
O seu fillo Pedro baixou a Teixeira a buscar xuda, e con él subiron a serra outros homes. Leveron unha escada pequena, do tamaño dun home, e unhas mantas. Coloqueron-no enriba da escada na que previamente puxeran un mullido de mantas, para aliviar o contácto do corpo, e despois de atalo a mesma, facendo padiola da escada, foron-no baixando hasta Hermisende, onde o levarian a Zamora a curarle a perna.
Penseron que o mellor era que seguira atado a escada, e subironno a un coche, tipo berlina que tiña o Vidal de Hermisende.
Inicieron o camiño, o ferido, o Vidal como conductor, e como a compañantes, o Pedro, fillo do Ti Marcelino e o Martín Gordo.
Sairon pola pista de grava, que era a carretera daquela, sen ningún contratempo dino de mención hasta que chegueron a Rañalobos Aiqui a cousa púxose séria, pous o noso amigo, ti Marcelino, entreronle unha ganas enormes de mexar, cousa que les creou un problema os acompañantes, pois non sabian como colocalo. Entón o Vidal tivo unha ocorrencia: Díxole o Martín- Ahí atras, no coche, hai unha lata desas do aceite.Está lipa, a ver se é capaz de meter a “piringola”polo burato, é pondo-o de lado, mal será que non poda mexar.
Dito e feito, axuderon-no e o señor Garrido escomenzou a alivia a vexiga. Como é de recibo nestes casos, os acompañantes retireronse un chisquiño, por pudor, e falaban das súas cousas. De repente, o ti Marcelino, empezou a dar berros, que se oian desde as Valiñas:
“Ayy.... ayy... miña pixa. Ayy.....ayyy, miña pixiña!”
De sutaque, o Vidal dixolle os outros, ¡carallo!, ¡fixémola boa!. Na lata debia haber inda un pouco de pedras de carburo!.
Amañeron o desaguisado como puderon, e acaberon levando ó home o hospital, donde o primeiro que amañeron foi a “pixiña” do ti Marcelino, despois o oso da perna, que necesitou uns clavos para mellor arranxo.
Cando os médicos o madaron para a casa, dixeronle : Volva por aiqui dentro de tres ou catro meses, que ainda que no sexa necesario, sacamosle os clavos que agora leva.
Cando pasou o tempo preestablecido polos galenos, negouse a ir o hospital, pois cando le ficeran a operación, escoitera que os clavos eran de prata, e él dixo:
¡Bo, so queren recuperar a prata, ¡de eso nada, quedome eu con ela!
O que non me soupo decir o Serafín foi, se, cando morreu, se deixou sacar a prata ou a levou consigo.