LADRONS DE ESTRELAS

Adoitaba, polas tardiñas entre lusco e fusco, sentarse sobre a parede sur do Sagrado. Desde alí observaba os Cocosrelumbrois, enredados no medio das silvas.
Outra das cousas nas que se entretiña, era na contemplación das estrelas. Naquelas horas víanse xa case todas. Unhas mais grandes, outras mais pequenas, e nalgún momento cintilaban todas. A medida que se facia mais noite alumeaban mais.
Aquela tarde, a súa mai retrasérase en chamalo para cear. Sabido é que os rapaces non entran na casa hasta que os obligan, inda que sexa para comer.
Xa estaba oscuro, cando se decatou de que polo souto dos castiñeiros, relumbraba unha pequena luz de vez en cando. Aquela luz desapareceu hacia o castro. Deixouno a luz pensativo.
Cuando estaban cenando, contou a viaxe daquela luz, preguntando qué e quen sería. Seu pai díxole que seguro que era un dos ladrón de estrelas, pois viña da zona onde se pousaban, e habia homes que se dedicaban a roubalas para telas na súa casa.
Pasou aquela noite soñando con homes que roubaban estrelas. Levavan-as en cestas, en sacos e os mais avaros enchian as alforxas, que logo cargaban no lombo. Eran máus aquele homes, pois ian-as apagado no pozo do Forno onde as metian como se quixeran darle temple. Unha vez apagadas, metian-as en sacos e vendian-as para ferraduras de cabalos.
Unha noite, espertou e seguiu ó home ladrón de estrelas. Camiñou detrás del hasta que chegou o lugar onde vivía, que era nin mais nin menos na Cova de Frades. Alí tiña a súa casa, desconocida para o resto dos homes, pois ¿quen iva a maxinar que a entrada era o trobo dun castiñeiro?
O home entrou por un oco do trobo, oco que unha vez traspasado volveo a pecharse. Acercose o rapaz a husmar, mais non atopou nada por onde entrar. Cando deu a volta co ánimo de marcharse, sentiuse agarrado por un brazo. ¡Era o ladrón de estrelas.!
- ¿Eh, que fais aiqui? ¿Estás espiandome?
- ¡E,.. non….non…, solo queria…!
- Que é o que querias?
- Solo queria ver que facia coas estrelas roubadas.
O home escachou a rir. O bandullo subiale e baixábale coa risa e os ollos anegueronsele de bágoas.
- ¡Con que son un ladrón de estrelas, ¿si? !
Ven, entra conmigo na casa.
Abriuse a porta no medio do trobo e entreron, o rapaz agarrado da mao de xeito agarimoso, polo ladrón de estrelas.
A casa era unha cova, na que habia unha cociña, unha cama e unha mesa de pedra. Nun canto habia un enorme armario, no que le ensinou o que guardaba: Un montón de faroles. Todos tiñan na parte de atrás un espello e unha vela no medio.
Despous abriu un caxón do armario, sacou del unha caxiña e doula o rapaz, decindo: É pra ti, leva pra túa casa, mais non a abras mentras non chegues a cama.
Cuando o neno, xa na casa e enriba da cama abriu a caxiña, apareceu dentro un fermos Cocorrelumbrón, que iluminaba todo o cuarto.
Desde fora da casa viase unha “aureola” moi fermosa arredor da mesma.