ESTAMOS POLO SAN MARTIÑO

 Onte fun a matanza do meu tiu Marcelino. É a primeira matanzado ano, e é por eso que vola quero contar, aparte de que é unha ledicia para nos os rapaces.

 Pola mañanciña, bastante cedo, empeceron a chegra os homes a casa do tiu a tomar a “parva” ou “matar o bicho”. Cortanse unhas rebanadas de pan de centeo, e torranse no lume, e vanse comendo a mesmo tempo que se botan uns grolos de augardente nova, feita co bagacio das uvas do mesmo ano.

 Ona vez que se tomou a “parva”, baixamos todos o curral, ode xa esta o banco posto para matar os porcos, neste caso o porco pous o tiu solo tiñs un.

 O porco xa desconfiaba algo, supoño que seria por ver a xente forasteira, o caso e que non queria deixarse coller, hasta que foi agarrado polas orellas por dous homes e os rapaces a veces deixan-nos collelo polo rabo.

 Berraba como unha boa fera e no queria deixarse deitar no banco. Os homes eran mutos mais e o fin deiteron-no. Agarrado polas patas as orellas e o fuciño, o pobriño non tivo mais remedio que renderse. Entonces o Céfiro, que é un esperto matachin, meteule o coitelo pola gorxa hasta que se desangrou. Cando le cravou o ferro, o son dos beros cambiou ben, xa era de lamento.

 Unha vez morto, deiterono nunha padiolas, e dediquemonos a chamuscalo con fachois de palla por un lado e polo outro, procurando non deixarle ningun pelo. Despous de chamuscalo lavemolo. Botandole auga e frotando con uns callaos de canteria, hasta deixalo limpiño e branco, tamén o final pasemosle un coitelo como se quixéramos afeitar.

 Unha vez acabado esto, o Céfiro, fíxole a “tripa do cu”, que era retorcendo unha pallas que le metia polo cú hasta deixar limpo de excrementos ese tramo.

 Unha vez colgado das vigas, na corte, empezaba a tarea mais importante do Céfiro, e xa interviron as mulleres. Primeiro no chao co vicho panza arriba, quitoule a piel da barriga desde as patas de adiante hasta as de atrás. Debaixi desta sacaule o “vallo” unha parte grasenta coa que despous se fai o unto e a continuación colgase de cabeza para abaixo.

 Iniciase en entonces o proceso de sacarle as tripas. Unha vez colgado o matarife rachou a teaz que inda as suxetaba, coido qué é o peritoneo, e empeza a sacar todalas tripas e visceras de dentro do corpo do porco. É entonces cuando empeza o traballo das mulleres, separando as tripas unha de outras para despous ir a lavalas o rigueiro. Cuando a separan tamén sacan a “paxariña”, que nola dan os rapaces para asar, cousa que está moi sabrosa, e tamén sacan as molexas que as comen elas cando volven de lavar as tripas. Antes de ir o rigueiro, xa se come, e un dos pratos favoritos de todos e o figado encebolado do recien morto porco.

 Mentras as mulleres van lavar as tripas os homes van a xogar a partida á casa do Caxera, hasta a hora de cear, cuando xa acabou todo o traballo. Acabase a xornada arredor do lume na lareira, contando cada quén aquello que mais le chamou a atención no ano que está a acabar.

 Outro dia falaremos dos rexois e dos chourizos.