UN SECUESTRO NAS MALLAS DAS BICHAS

 Fora un dia duro. Levábamos dous dias de malla, os dous dias mallando pras tias Bichas.

 Sempre tiñan a malla mais grande (dúas medas), mais, nesta ocasión as medas parecia que unha vez plantadas na aira, medreran.

 Naquel ano, cuando facía as medas o Modesto, sobre todo nunha, o pasar da metade, algunha vez houbo que axudarle a mandar os mollos o alto.

 Desde o carro, clavábamos os mollos nunha espalladeira que suxetaba o Franco de Dine que estaba no medio de unha escada, desde onde a levantaba hasta o sitio da meda que xa estaba feita, alí recolliao a Felicidad, que o achegaba a tia Josefa que lo acercaba o Modesto que os ia colocando en roda na meda.

 Esto dará idea da talla da meda.

 No segundo dia acabouse de mallar a medio dia, e decidiuse, que antes de empezar outra meda, era mellor limpar o grao. Ameazaba chuvia e era mellor guardarlo antes de empezar outra malla.

 Instalouse a limpadora, e iniciouse a limpa, coa promesa da Felicidad de unha boa merenda, que acompañaria o final cuns “sapiños”

 Casi a hora do solpor acabouse de mallar. Non o recordo moi ben, mais creo que as “minas” levadas o couso rebaseron as cuatrocentas dabondo.

 Comeuse unha opipara merenda na mesma aira, correo o viño da uvas de Vilares, e houbo leria hasta a hora de vir a res, momento en que a tropa liscou pro Esterqueiro, a seguir a parola, e ver ir as mozas a fonte do Souto a encher as barrilas.

 Tratouse de botar un trago de viño, daquel que soia traer o Paco. Entre todos, rebuscando nos petos, cheguemos a conclusión que non tíñamos nin para un cuartillo.

 Alguén dixo que na aira quedera unha caneca nun canto, o Modesto ou á Felicidad non le importaria que o bebéramos. Fumos alá un par deles, e o entrar na aira atopemola tia Josefa que se levaba o caneco para a casa. Dixémosle o noso propósito e sin delación deunos o caneco, decindo que era pequeno, que se queriamos trainos un mais grande. Chegábanos ben.

 O chegar o Esterqueiro, o primeiro que puxo nos morros o caneco, deuse conta de que aquelo non era viño ¡Era un caneco con tres litros de aguardente!.

 Apareceu por alí o Emilo do ti Laudio, que dixo que o mellor para beber aguardente era unha cesta de noces, cousa que se arreglou nun santiamén indo a nogueira do Souto, abanando-a casi enchendo-a.

 Acabouse a cesta de noces casi o mesmo tempo que a aguardente. O Paco pechou as portas do “comercio”, pois daquela naide entrera alí, e nin as boas noites nos deu.

 Alguén propuxo que sería unha cousa ben feita, atracar o comercio do Paco, pois como era rico tería o caixón cheo de cuartos.

 Houbo dúbidas o respecto, falando dunha cousa pasouse a outra, hasta chegar a conclusión de que, mellor que roubar no comercio, era mellor secuestrar a Palmira, e logo pedirle un rescate o seu marido.

 Aiqui a discusión foi forte. Que si se pedian mil pesetas, que era mellor cen mil, que onde escondiamos a muller, é decir, démonos de cheo con todoslos problemas de un secuestro.

 Nestas estábamos cuando o Emilo tomou a voz cantante, e coa experiencia que xa daban os anos dixo:

 “¡Estades todos errados. Non vai dar nada por recuperar a muller! ¡Parece mentira que non coñezades os humans!.

 ¡Se queredes cobrar un rescate, debereir, primeiro secuestrar a muller, escondela varios días, unha vez pasado éstos, mandarle unha nota decindole: SE NON PAGAS, DEVOLVEMOSTA, DE NOVO!

 Pudo haber sido un bonito secuestro, que solo quedou neso, nun anteproxecto.
  Por Val dos Marcos éramos así.