viernes, 25 de septiembre de 2009

A NINFA DO TUELA


A NINFA DO TUELA

Era o quince de Santamariña. Levaba toda a mañá sentado onde antes estivera o muiño do Carrizal tentando ás camelas co ánimo de levar algunha a cricadeira, mais elas non se deixaban enganar, e o Perelas mandaba os seu raios cargados de electrons, que caian enriba dun, caseque abolandole o cogote.
Cando decidin meter no Tuela os taregos, como ia quedarme espido, mirei para os lados por se habia alguén por alí. Escondendose entre os salgueiros que hay un chisco por enriba do lugar onde estaban as poldras ví una fermosa muller, tamén espida con cabelo dourado tan largo que le chegaba os xeonllos, tapandole a parte traseira. Liscaba rio ariba.
¡Lastima!-pensei eu. Seguro que unha ollada sen estorbos, seria moi agradable. Fiquei con as ganas de vela mellor e mais tempo.
Por moito que mirei, e recorrin a ribeira, non conseguin volvela a ver.
Chegou o mes de Setembro, xa cara o final. Volvin pola zona, nesta vez non tiña nin a intención nin ganas de darle a tabarra as camelas. Estaba ali, debaixo dun frondoso chopo que crecera xunto a un afreixo, e entre eles parecia que se establecera unha competición por ver quen era capaz de chegar antes a rozar aqueles neboeiros que os espertos chaman cúmulos e que cando les da por organizar rebumbio, non hai quen ature o ruido, nin mire ben os lóstregos, que preceden a unha boa tormenta.
O vrao tocaba o seu fin, e deixeime caer por alí a contemplar as augas cristalinas do Tuela, e as follas do chopo, que mesmamente semellaban que eran de ouro.
Mirei hacia a Charca Negra, e alí estaba outra vez. Espida de todo cos cabelos loiros que le chegaban porbaixo dos xeonllos, os que apenas se vian, pois caseque os cubria a auga.
Nada mais vela, recoñecí aquel fermoso corpo, mais igual que da outra vez, a visión durou pouco tempo, pois perdinna de vista no rouso de debaixo da preseira.
Esta vez tampouco conseguín verle a faciana. Naquel corpo solo podia haber una fermosa cara.
Rompeuse o encanto cunha estridente sinfonia de ladridos de can. Xusto donde fóra o muiño, estaban tres cans rodeando un punto no medio deles, e ladrando desaforadamente. Por moito que o tentei non fun quen de ver nada diante deles. Deixeron de ladrar, e cada can marchou por un lado distinto.
Pasaron vinte anos desde aquela vez que os cans ladraban a naide. Volvin as poldras, cun libriño na man coa idea de ver correr a auga por entre os gogos, as subidas e baixadas das camelas na procura de comida, así como os escalos nadando en ringleira por debaixo das raices das salgueiras, e sentir croar as rás, igual que escoitar o canto dos paxaros no alto do afreixo e do chopo que seguian teimando a ver cual dos dous chegaba antes o ceo.
Cuando estaba enfrascado nuns espesos párrafos do fermoso libro de Mircea Eliade chamado “El Burdel de las Gitanas”, levatei a cabeza para tentar digerir ben o que acababa de ler cando, no fondo da Charca Negra, volvin a ver aquela fermosa muller loira, coa punta dos cabelos cubrindole os xeonllos, deixouse ver un chisco mais que as dúas veces anteriores. Deume a impresión que non estaba tan lozana como tempos atrás.
Parecia que debaixo dun pelo menos loiro, a pel da pernas estaba algo enrugada. Cando desapareceu tamén tiven a impresión de que o seu andar non era ó mesmo.
Perdin-na de vista, enfrasqueime no libriño, e voltei para a casa, camiñando polas ladeiras do Outeiro con lúa.
Non volvin ver aquela moza, a que dei en chamar a ninfa do Tuela. Ben certo era, que sempre a vin de costas, endexamais de fronte.
Transcurridos outros dez anos, nunha tardiña de outono, no cimo do pozo do Forno, xusto donde desemboca no Tuela o rigueiro que baixa do Litro, sentado naquelas fragas que sempre se estan a mergullar no rio, volvin a vela. Esta vez, emerxeo do fondo do pozo, de primeiras solo le via a cabeza que arrastraba os loiros cabelos sobre a auga. Non podia distiguir ben a faciana, estaba un pouco desdibuxada polas sombras que xa cubrian o rio. Dirixiuse de maneira recta hacia min. Cando se acercou deslizandose pola fraga afundida no rio e a mesma na que eu estaba. Vin unha faciana do mais fermoso que vos podedes imaxinar, cun semblante tamén do mais triste imaxinable, e o que me pareceron unhas grandes bágoas saidas daqueles fermosos ollos que un dia deberan ser puros e cristalinos. A testa murcha, as mans temblorosas, e semellaba que as pernas xa non podian sostela. Miroume, e sen falar, fun capaz de comprender que, efectivamente era a Ninfa do rio Tuela, que me estaba decindo que ela ia a morrer xunto co rio, se non faciamos algo por evitalo e cuidalo.
Non volvin vela. Espero que un dia a vexa remozada, se non son eu, polo menos que sexan os meus netos.

No hay comentarios:

Publicar un comentario