REQUIEM POR UN AMIGO

Xa solo quedaban as dúas últimas rodelas da meda.
Era na malla da tia Fernanda para meu pai, e da Felicidad para min.
Sempre na quela malla habia dúas medas. Polo menos trescentas mias de grao.
Acerqueime a axudar ó que desfacía a meda, que coma case sempre era o Fernandiño.(Perdoame polo diminutivo, mais eu non me axeito a chamarte polo nome, dixeramos, que grande.)
Eu tiña un interés especial en axudar, polo menos nas últimas rodelas. No fondo de todo das medas quedaban catro mollos entrecruzados, sobre os que a meda iba crecendo.
Normalmente debaixo daqueles cuatro mollos, sempre habia uns “ratiños” pequeniños, grises e lustrosos pola abundacia de comida que nos pouco días que a meda estaba feita tiveran a súa disposición.Graos noviños e a montons para a mantenza, seguramente mais do que os humans da zona durante todo o ano.
O amigo Fernandiño, sempre me axudaba a tentar darle cunha baleadeira ós ratos, que estaban debaixo do último mollo é que o verse en descuberto tentaban liscar. Sempre conseguian escapar, pois eu no le atinaba ben e o Fernandiño, creo que non queria facerles moito mal.
Hoxe entereime do seu pasamento. Non sei moi ben como foi, mais polo que puiden escoitar, ver e falar con él é a súa dona, o mais probabel, coido que foi ese error, que fai que as celulas humans, nun desexo de perpetuarse, crezan de forma incontrolada, facendo o contrário do que persiguen. Dicen os expertos que é un cancer, Eu creo que é unha maneira de cabar cun organismo. Ou como decian en Val dos Marcos: Mal da Morte.
Bueno amigo Fernandiño, perdoa pola extensión, pois en realidade solo queria decirte, que desde neno gardo un gran recordo teu, sempre me trateste como se fose grande, e endexamais me fixeche sentir “pequeno”. Creo que sempre estivemos o mesmo nivel.
Que a volta as orixes, te sean a mellor cousa.
Un bo recordo de un amigo.