Querido amigo, primo e compañeiro dalgunhas fatigas, tempo ha.
Desde que liscaches, xa fixen non sei cantos intentos de escribirte unhas letras, como xa caseque que se converteu en algo habitual cada vez que alguén por Val dos Marcos decide abandoarnos.
Xa tiña pensado non volver a recordar mais esas cousas, pero, se é que son quén de publicar esto, xa ves que non. Os humanos temos teimas, e poucas veces somos capaces de facer aquello que predicamos. Non son unha excepción.
Amigo Kelino, o teu estaba cantado desde ia tempo, solo faltaba saber cando.Agora xa pasou.
Non penses que esto é una “filipica”, algunha tivo ocasión cando inda era tempo, mais o teu destino, igual que o de todos nós, está escrito e punto.
Nestes últimos tempos, unha das cousas que mais teño recordado, non sei por qué os recordos sempre son de tempos moi lonxanos, foi unha ocasión na que estabas tirado enriba da cama de teus pais berrando como un louco, a túa nai desesperada tentando averiguar o porqué.
Entrei eu na casa como o facia sempre, sen chamar e como se entrera na miña, e ti seguias berrando:
¡Euquiapolos kataquis!, ¡Euquiapolos kataquís!.
A tia non te entendia e ti cada vez mais desconsolado, dabas mais berros.
Ocorreúseme naquel momento preguntarte se querias por os calcetíns, entonces ti, colgándote do meu pescozo deixeste de berrar.
¡Solo querias por os calcetíns!
Collísteis todos, unha ma costume. Empezou o Xeria, despous o Loy, detrás o Modestiño e agora tú.
Espero que no Alén vos xunteis algunhas veces, ainda que non sexa mais que para recordar a aqueles que inda quedamos por estes lares.
Xa sabes que non son excesivamente creente, maís así e todo de cando en vez tento falar con Gran Arquitecto do Universo. Se algunha vez o vislumbrades a ver se podedes decirle, insinuarle, ou rogarle que sexa menos criptico cos que por aiquí andamos.
Un forte recordo para os catro.
Comprendo que non che saísen as palabras. Por moi esperado que sexa un desenlace coma este, un sempre queda pampo e mudo. Tanto o Quelino como o Modestiño foron unha sorte de irmaos maiores para moitos dos que nacimos despois. Calquera cousa menos abusóns sobre os máis pequenos. Sempre amigos de axudar, de levar da man. De grandes, sempre xenerosos e benhumorados. Se cadra, xenerosos en exceso. Non puidemos, non soubemos axudalos para que o fin fose outro. Con todo, creo que sobre todo deixaron amigos a mazo, boas lembranzas. E máis do que deixan moitos que viven moitos anos máis.
ResponderEliminar