lunes, 4 de octubre de 2010

¡O RATIÑO! ¿QUÉ?



 Era un neno bastante bo. Non daba muta guerra ós pais. Portábase ben cos “profes” de preescolar. Tiña moitos amigos na escola. Era un neno engaiolante, sempre contento, sempre disposto a xoldra, e animoso nos xogos.
 Chegou a época de cumplir sete anos. Tivo festa. Regalos e convidou os amigos a unha merenda na que se encheron de tarta de chicolate e outras cousas.
 O dia seguinte do cumpleanos do amigo, imos le chamar Breogan, cado se ergueu da cama, tiña unha cara bastante tristeira.
 Comeo o xexún sen demasiadas ganas, falou pouco e marchou a escola con demasiadas poucas ganas de leria.
 Na escola estivo taciturno, apenas xogou, e cando a “profe” le preguntou se le pasaba algo, respondeu con outra pregunta: ¿Hai greva en correos?.
 A “profe” respondeule que creia que non habia greva, e en plan de coña preguntoule si esperaba cobrar algo.
 O día seguinte despous do xexún, o primeiro que fixo foi ir o buzón do correo onde non atopou nada para él.
 Aquel día pola tardiña foi a casa da avoa. Levouno a súa nai, que le fixo unha advertencia a avoa: Leva dous dias un chisco “raro”, a ver se non se porta mal aiqui.
 Cando quedou a solas coa avoa, ésta deixouno un pouquiño mirando os pardais da fiestra, que todalas tardiñas viñan a comer un pouquiñode grao que ela misma le puña alí.
 Despous dun pouco a avoa preguntoule: ¿Tes algún problema, Breo?
 Non, respomdeu o rapaz.  Esoita avoa,¿tes o telefono do ratiño Pérez?.
 A pregunta deixou a avoa un chisco descolocada, de sutaque non soupo reacionar no momento. Reflexionou un pouco e preguntoule ¿Para que queres o teléfono do Perez ese?
Pous- dixo Breo- anteonte caeume un dente, e non me deixou nada debaixo da almofada.
 A avoa esperou un momento, aguantando o tipo, e díxole: ¿queres que o chame eu, a ver que pasou?
 Ante a falta de resposta do rapaz, a avoa agarrou o teléfono e chamou.
 A ver,está conmigo o meu neto Breo, que dí que o ratiño Pérez non le deixou nada debaixo da almofada, cando le caeu o dente, ¿Qué pasou?.
  Do outro lsdo do teléfono respondeu a nai de Breo, que non era outra a receptora da chamada, e soltando unha gran risotad, díxole a avoa: ¡É que estaba castigado esa semana, por non facer os deberes a tempo!.
 Ah, bueno, agora o entendo. Xa falo eu con él e despois dígolle algo a vostede.E colgou o teléfono.
 Entonces, collendo ó rapaz no colo díxole: Mira; acabame de decir o señor ratiño, que esta vez mandera a propina aiqui a casa da avoa, e a avoa xa vai velliña, tés que perdoarme, mais olvideime. Teño ahí a propina que te mandou- Agora mesmiño ta dou.
 Entonces as fazulas do rapaz cambiaron de color, o semblante aledousele e todo ledo díxole a avoa:
 ¡XAME PARECIA MIN! O RATIÑO É MEU AMIGO.
 Cando voltou para a casa, xa non se acordou da propina, e a avoa tampouco.

No hay comentarios:

Publicar un comentario