sábado, 8 de enero de 2011

ESTANCIAS EN PICHIRICHE



 Xa estamos de novo en Vigo. Xusto, nese punto da autoestrada entre Benavente e Puebla de Sanabria desde o que se albisca o Teleno e Trevinca, desapareceume todo vestixio de gripe, que me amolou o que quixo en Magerit.
 Teño para min que, cando os nacidos pola Xeabra, ou quizabes mellor, polo fondo da Segundera, nesa zona onde o lobo resiste, como os galos de Asterix, onde o vento que ven deses cúmios fai a nosa pócima máxica. Quítanos todos os males, e rexuvenécemos, deixandonos  dispostos a arrollar a todolos romanos que nos mande Xulio César, cual Viriatos auténticos.
 Cando cheguemos a Puebla de Sanabria, desviémonos hacia a gasoliñeira para respostar . Por ésta entrada a Puebla, xa facía tempo que non circulaba. Desde a rotonda que leva o Lago, non pasaba desde moito tempo atrás.
 O entrar, no término de Puebla, pasei por un lugar de grandes recordos para min. Casi todos bós agás un. Un dia falerei del.
 Coido que no límite de Puebla e Otero de Sanabria, é onde está o lugar do que estou a falar: AS VENTAS DE PICHIRICHI.
 Eran, estas ventas, dos pais do meu amigo e primo Euloxio Martínez, fillo doutro Euloxio Martínez Fernández, curmán a súa vez de meu pai e un chisco mais vello. Foran colegas, aparte de parentes, nos seus tempos mozos. Coido que incluso trapaseron mais de unha vez o Muga, tentando gañar algún peso, cousa que non abundaba pola Xeabra, daquela.
 Na primeira vez que estiven en Puebla, levoume meu pai a durmir a casa do seu primo. Eu non o coñecia, nin él nin a súa familia. Vivia meu tiu Euloxio coa súa dona e tres fillos e dúas fillas. Os dous maiores de poco mais tempo ca min e o resto, unha filla do meu tempo eos dous rapaces pequenos mais xoves.
 Inicio aiqui, unha série de relatos que titularei :
                 AS MIÑAS ESTANCIAS EN PICHIRICHI
 Corria o ano de mil novecentos cincuenta e sete. Unha estupenda mestra, a primeira boa que coñecín, que pasou por San Ciprián, artellou a maneira de que eu fora a estudiar interno a un colexio de Benavente (Noutro momento falereri del), e cando chegou a hora da incorporación, escomenzou a primeira aventura real da miña vida.
 Tíñame que incorporar provisto de roupa de cama: mantas, sabas, almofadas, colcha etc. Miña nai xunto co meu pai fixeron un “paquete” no que estaba todo o necesário para a cama.
 O Resto levábao nunha “maleta” de madeira feita por meu pai. Era unha boa “maleta”, forte, rexa, segura, so tiña un problema ; casi pesaba mais valeira que chea.
 O dia que tocou, saimos de casa, meu pai e mais eu, co “fato” no alto de unha burra, camiñando pola Ladeira dirección a Castrelos, subindo o Rañalobos camiño de Lubián pobo que traspasariamos camiño da estación do ferrocarril, no que colleríamos o tren correo Orense- Zamora. A burra ficaba en Lubián en casa dalgún parente hasta a volta do pai. Chegábamos a Puebla pola tarde, esperando coller na mañanciña seguinte un autobús que ia a Zamora desde Puebla (Tiña a parada diante da casa das Moranas) do que nos tíñamos que baixar en Mombuey, pueblo no que collíamos outro, directo(e un decir) a Benavente. Este directo paraba absolutamente en todolos  pobos polos que pasaba, maís algún “apeadero” no intermedio.
 Habia que estar as sete da mañá nas Moranas para coller o autobús,e chegábase o campo da feira de Benavente despous das sete da tarde. (Xa se empezaba a aprender Xeografía).A estancia en Mombuey era longa, tamén
 Para non facer pesado todo esto, deixmolo aiqui hasta a próxima, coa imaxe de un servidor de ustedes e o meu santo pai, que´, como deixéramos a burra en Lubián, iamos cargados nos como a tal, por Benavente adiante.
 So pensade un par de cousas: desde a estación de Puebla o pobo, andando, o petate fica na Moranas, logar desde o que íamos andando a Pichiriche. O dia seguinte, andar desde Pichiriche as Moranas, e n Benavente outra camiñata de polo menos catro kilómetros.
 Por aqueles dias, conocer un estudiante interno na vila era sinxelo. Se vias alguén con roupo de cama o lombo, unha maletiña e poucos anos, xunto con un acompañante con boina e chaqueta de pana, xa o tiñas claro: Interno a vista.
 To be cont….

4 comentarios:

  1. ¡Esos eran viajes, Xabres! Me ha encantado la historia y en mi casa todavía hay una maleta como la que describes - también hecha a mano.
    Y, por cierto, a mi también me funciona la "poción mágica"
    Abrazos

    ResponderEliminar
  2. No te quepa duda de que los vientos que lamen las cumbres de nuestros montes, son mágicos, sobretodo quitan "a morriña".
    Unha aperta.

    ResponderEliminar
  3. Pois que continue. Fíxome gracia o da maleta que case pesaba máis baleira ca chea.

    ResponderEliminar
  4. Paideleo: aquela maleta, coido que ainda existe, o ser de madeira feita por carpinteiro, pesaba o seu.Cando se sabia que estaba valeira, o collela sempre te daba unha sorpresa.

    ResponderEliminar