miércoles, 19 de enero de 2011

OS QUE NON SON COMA NOS ¡QUE NON MOLESTEN!

Foi na miña época de relacións co mundo editorial. Nunha ocasión estábamos dando unha volta pola zona do nautico de Vigo, o editor Luis Mariño e mais eu. Quedéramos en vernos para comer xuntos, nun restaurante da zona, con un autor. Tratábase de convencelo de que nos deixera traducir o galego unha das súas obras, e editala.
 Cheguemos antes de tempo a nosa cita, e puxémonos a pasear polos arredores do Nautico. Estando nestas, acercouse a nos un cativiño, que teria uns cinco ou seis anos, e pediunos diñeiro. O preguntarle para que queria o diñeiro díxonos que era para mercar comida.
 O rapaz tiña trazas de non estar demasiado ben alimentado, e deducimos que era de raza Cigana.
 Entonces díxemosle que, se queria comprábamosle un bocadillo. Dixo que bueno, mais que tiñan que ser dous, pois o seu irmán tamén tiña fame. Luis e mais eu miremos un para o outro, e murmuremos, é listo o rapaz, quérenos tangar.
 Entonces dixémosle que trouxera o irmán e que le mercabamos dous bocatas. Saiu correndo e en menos do que canta un galo apareceu con outro rapaz de dez ou unce anos. A vestiementa era como a del, menos mal que era vrao, e non facia frio.
 O rapaz mais vello estaba bastante receloso, e non paraba de mirar para todolos lados, pensemos que tiña medo de que viñera a policia ou algo parecido. Entonces o mais pequeno díxonos que era mellor que le déramos os dous bocadillos él, e que seu irman quedaba fora do bar.
 Era un bar que estaba, non sei se inda está, na cabeceira do pantalán onde os donos das embarcacións de recreo as atracaban. Dentro do bar daba a sensación de estar dentro dun barco, había ollos de boi, un astrolabio grande na parede, e o mostrador de madeira, aparentemente noble, e uns camareiros uniformados e moi elegantes, supoño que de acordo coa clientela que entraba por alí, ainda que non debian ser demasiado esixentes pois deixabanos entrar a Luis e a min, e por outra banda non tiñan ningún letreiro que reservera o direito de admisión.
 O rapaz entrou de xeito tímido, un chisco detrás de nos, e entonces un dos camareiros moi digno, berroule que saíra para o camiño que alí él non podia entrar.
 O rapaz xa ia a sair cuando nos agarrémolo por un brazo, e dixémosle o camareiro que estaba con nos.
 O camareiro dixo que alí non podian entra ciganos, que o prohibia a dirección. Nos puxémonos teimudos decindo que solo queriamos mercar un par de bocadillos, e como non atendian a razons, tivemos que ameazalos con chamar a policia.
 Acepteron facer un par de bocadillos, démoslos o rapaz  e saimos con él. Entonces chamou polo irmán e meteronse nun calexón o lado da piscina do naútico. Chamounos a atención aquelo, e preguntémosle o pequeno, que era o que se prestaba a conversa, e díxonos que o pai deles estaba cerca vixilando-os, que solo podian coller diñeiro e levarlo a él, que si ahora os via comendo un bocadillo, bateriale ó mais grande, pois solo debian levarle diñeiro.
 Aquelo deixounos co corpo mal, e pensado que qué tipo de sociedade era a deixaba que uns cativo como aqueles, xa tiveran problemas como se fosen maiores, e que enriba houbera xente racista que le negaba todo.
 Antes de despedirnos dos rapaces, díxemosle que se fixeran ben en nos, e que cada vez que nos viran pola cidade, se querian e tiñana gana dun bocata, que se acerqueran a nos e nolo díxeran.
 O peuqeno vin-no unha vez pola zona da doblada, andaba cun carretillo recollendo ferros pola rua e esculcando nos caixons da basura. Coñeceume, pregunteile se queria un bocadillo e dixome que non, polo que deduxe que o pai non deberia estar lexos.
 Non o volví a ver.
                        Non está bébedo. ë un sin teito 

Por certo, comimos co autor que nos deixou editar o galego un dos seus libros, e o mais bonito a favor del; renunciou os dereitos de autor.

4 comentarios:

  1. Una historia muy dolorosa, Xabres. Uf. Te hace preguntarte si, de verdad, algún cambio es posible.
    Menos mal que acabas con una buena noticia.
    Abrazos

    ResponderEliminar
  2. Xibeliuss: Actualmente por Vigo se ven cosas sangrantes. Justo al lado del negocio de un amigo, con el colaboro, desde hace unos días tienen un inquilino a la entrada de los garajes.
    Es muy triste verlo, él creo que la mayoria del tiempo no ve...., pero es mucho mas triste y cómico la reacción de la gente.A lo mejor un dia lo cuento aquí, aunque no sé si haré bién

    ResponderEliminar
  3. Unha historia de moita actualidade, señor xabrés da Teixeira.Da que pensar. A prioridade dese pai, moito me temo, non era darlle de comer ós fillos. O autor que renunciou ós seus dereitos debía de estar algo mellor alimentado.

    ResponderEliminar
  4. Loro:¡Estaba mellor alimentado, si señor!.
    Algún dia arredor dun "chupito" do noso famoso brebaxe de Fierabrás, direite o nome do autor. Aiqui no ben o caso.
    Dame a min que a cousa non variou moito, en relación con estas cousas.
    ¡Melloramos pouco!.

    ResponderEliminar