COUSAS DO ALÉN

Andaba eu polos andurriais de Val dos Marcos, polos dias de todolos santos e mais das ánimas, polos andurriais da Porteliñae cos archiperres de traballos hortelanos, cuando, de repente, doume en pensar na data na que estaba: Santos. Mes dos mortos.

 Pasou o que tiña de pasar. Mentras eu facía sucos para sementar uns allos, apareceron a carón meu unha morea de ánimas, de xente que levaba xa un feixe de anos no Alén.

 O erguer a cabeza, que tiña baixada por aquelo de seguir a raia dos sucos, vin a aquelas almiñas, sentadas todas como se estivesen dentro dun anfiteatro moderno, e todos mirando os meus esforzos por endreitar os devantitos sucos. Xa se sabe que os sucos tortos son moi feos, e logo os veciños de horta cachondeanse de un.

 Despous de facerles unha lixeira reverencia coa cabeza, deille as boas tardes, pensando que ó falar desaparecerian do xestarego, mais ¡ Saltou a sorpresa!. Responderon a coro e dixeronme que solo estaban alí, porque nos cemiterios non podian descansar co balbordo da xente que ia a porles frores de plástico nas lápidas, e competir entre eles a ver cual levaba mais trebellos raros.

 Houbo unha das ánimas que dixo, que en vida, ninguén le fixera caso, pasera fame e de velliña estivera chea de piollos sen que naide se interesera nin fixera nada por axudala. Agora, decia, as froles de “plesiglas”, podian-nas meter nalgún outro “lloc”.

 Pregunteronme pola famosa “crisis” actual, e tentei de describila desde  as miñas pequenas entendedeiras no eido.

 Resumin que, uns poucos humanos, eles mesmos ou a traverso de sociedades deles, monteran un “pifostio”, no que durante mais de duas décadas convenceron a todo cristo de que o crecemento económico era constante, e infinito o remanente das materias primas na que se sostiña a economia.

 Cando nos demos conta de que aquelo era insotible, non foi pola nosa reflexión, senon porque os “mangantes, que hasta aquela prestábanse diñeiro e dábanse creto uns os outros, empeceron a facer trampas, e chegou un momento no que naide se fiaba de naide, e destapouse todo. Logo parte da xente escomenzou a pensar, imdagar, revisar, e entre todos deronse conta do montaxe que deixaba ós pobres cada vez mais pobres e eles cada vez mais ricos. No camiño deixaban caliberas de mortos económicos.

 Preguntoume un, a ver que facian as forzas vivas. Solo le puiden contestar que a ciencia certa non o sabia mais que me parecia que aparte de un baixo nivel cultural xeral neles, vivian, a maioria, bastante ben, pois fixeran da política unha profesión rendible para eles.

 Outro preguntoume se entre a clase politica e os donos do diñeiro habia suicidios como na crisis de 1929, a maioria dos que se les descubriu o chanchullo, ou quederon arruinados, suicidabanse.

 Contesteile que de momento ningún, que eu soubera. Mais sí sabçia que o número de coches de mais de noventa mil euros estaba a cabeza das ventas de tales queimadores de recurso “FI-NI-TOS.”.

 Puxeronse todos de pé, e decindo a coro que a estupidez humana, non solo non se acabera, senón que polo que parecia aumentera.

 Coa caluga baixa, marcheron hacia o alto do Ladeairo. O dercirle eu que o sagrado estaba para o outro lado, dixeron que durante un par de dias, descansarian no monte, polo menos alí inda habia alguna queiruga con flor.