domingo, 27 de noviembre de 2011

A NEBOA ¿DEIXA VER?


 Hai néboa. Non se vei un burro a tres pasos. Nas gallas dos carballos, penduran uns acios brancos. Os carballos xa non teñen follas.
 Estou mollado da cintura pra baixo. Como decía o ti Dario, teño mollado hasta o Don Quixote. Diferencia entre o ti Dario e eu, a él apañouno unha tormenta de sete estalos, e a min solo me molleron as urces empapadas do algodón da néboa.
 Busco un lugar no que poda enxugarme a roupa algo. Vexo-o difícil. A néboa segue enganchada, a humidade é grande e non vexo onde agarimarme.
 No outro lado do rigueiro, vexo unha espécie de mina. Un furado na terra. Pode ser un bon sitio para secarme a roupa, e quentarme. Inda me quedan  unas poucas cerillas con que facer lume.
 Cruzar o rigueiro vai ser complicado. Ven de monte a monte, ó derreter a neve nos altos, tódolos regueiros da bisbarra  fanse a competencia por ver cual deles leva mais auga. Parece que aquel queria ser o campeón..
 Mirei pra  arriba, mirei pra abaixo, mais no vi a maneira de cruzar aquel caudal de auga. Daquela as trutas ian remontar hasta as fontes do nascente.
 Pensei que na preseira que había mais arriba, ó mellor, podía cruzar. O subir hachei un  amieiro que seguramente o aire o arrinquera, e cruzaba aquel caudal de auga. Aquelo era unha verdadeira ponte. Podia pasar por ela.
 Cheguei a porta da mina. Cheiraba a fume. O cheiro viña do fondo do lombeiro. Cheiraba a romeiro, e tamén a xixa asada. Non sabía que recendo era o mais forte.
 Vexo no fondo do minoco unha entrada a man esquerda, algo mais pequena e estreita.
Parece que foi feita pra xente delgada e pequena. Decidome a entrar pola mesma porta estreita, mais o acercarme vexo que está atorada por unha figura vestida con algo que se semella a unha saba de liño. Nin branca nin amarela, senon un intermedio. Blanco-ama-
relante.Aquelo daba a entender que o dono da vestimenta, ia demasiado tepo que se acobillaba debaixa da mesma.
 Eu coñezo esta cara, penso, e de pronto decátome de que era así. Era un home que xa levaba uns trinta anos enterrado.
 Non pode ser, estou alucinando, non pode ser. Vin eu mesmo como o enterraban. Ia nunha caixa de táboas de chopo, como todos os que eran enterrados na bisbarra. Os cadaleitos estaban feitos de tal xeito que pola banda onde descansaba o corpo, era de táboas separadas por tres ou catro centímetros. O parecer era para que o corpo se consumira antes. O cemitério era moi pequeno, e cabía a posibilidade de que houbera que enterrar a outro demsiado pronto.
 Era o espiritu do val e do regueiro. Estivera encarnado. Non pudo cumplir o cometido polo que a natureza o deixera encarnar. Tentera facer que o xénero humano se convencera de que algún dia tiña que morrer. Non le fixeron caso ningún.
 Miroume fixamente. Xa esvaecendose escoitele decir: ¡Pensa! ¡Pensa cando vaias os colexios electorais! ¿Para que te sirve?.¡ Mentras haxa quen te diga o que tés que facer e non penses por ti mesmo, e os teus conxéneres igual, nunca acadareis a verdadeira leberdade nin una vida plena e igual e equitativa!
 Esvaeceu de todo. Eu estou na touza, na beira do regueiro. É o único real que permanece.
 A néboa tamén teima na permanencia.Espero que o sair dos prados da beira, e subir ó lombeiro, vexa o sol e sequen as calzas.

4 comentarios:

  1. Nunca faltarán los que nos digan lo que tenemos que hacer... y parece que tampoco los que están dispuestos a aceptarlo sin más. Triunfa la comodidad.
    Abrazos, Xabres.
    Por cierto: hoy aquí hemos amanecido con una niebla como la del cuento :)

    ResponderEliminar
  2. La niebla, en Sanabria, vista desde lo mas alto de las sierras, es una maravilla visual. Solo visual.
    Unha aperta.

    ResponderEliminar
  3. Esa visión tan ben contada merecía un final que non fose electoral. Digo eu (que penso pouco)

    ResponderEliminar
  4. Loro: inda me dura a resaca. Non temos representante ningún, imaxina se algo houbera
    (Pensa voçe, bastante e ben.)Apertas

    ResponderEliminar