martes, 8 de enero de 2013

HOMES CON PODERES SOBRENATURAIS




 

 Eu rezava olhando para os lados. Aprendi a dominar o pavor, logo tudo melhorou.Vin saber, ja de adulto, que cuanto maior é o medo as “almas do outro mundo”, maior é o sofremento.
 Esta conversa levábase a cabo no fondo das leiras da Aligheira, alí onde esta o nascente da fonte do mesmo nome. Por certo; a fonte está xusto no medio da raia.
 Nos colléramos as meruxas, no nascente, que estabamos a comer acompañando a un par de gazapos cazados na tardiña.
 Fixérasenos tarde, e decidimos preparar algo de cea. Tocoulle ó rapaz mais novo, acompañar o señor Diogo hasta a Moimenta a mercar pan e algunha cousa mais de comer, así como unha boa garrafa de viño verde, dese bo viño que fan os portugueses para eles, non ese que venden ós turistas en garrafas de diseño.
 A conversa tiña lugar despous de acabar de cear, sentados arredor da vella lareira da casa da quinta, que unha vez estivera habitada. Alí viviran, despous dos monxes do Temple tan habituais pola xeografia portuguesa, dúas familias mais. As dúas mistas de portugués e galega, e a outra de Galego e portuguesa.
 Fora o señor Diogo o que fixera o comentário, co que se enceta a historia, que tento contarvos.
 O noso amigo señor Diogo, relatounos que na súa época de estudante na universidade de Coimbra, vivindo no que eles chamaban unha republica de estudantes, fora onde se dera conta de que tiña a capacidade de albiscar as almas dos mortas que vagaban polo astral, e que adoitaban facer broma cos credulos, e as veces cos incrédulos.
 Relatou o caso que acontecera unha vez na cida de Evora, perto das ruinas romanas, alí onde está o templo de Diana e xusto onde acaba o acueducto, ou mellor dito o que queda do mesmo.
 Diante do acueducto, estaba a parada do autobus, lixeiramente afastada da estrada, case nun descampado.
 Era de noite, unha noite desas do mes de Marzo, cunha lua enorme que de cando en vez escondiase detrás dunhas néboas pretas. As sombras da noite xa se ian alargando e facian, co paso das neboas, unha danza fantasmagórica que puña os pelos do corpo de punta.
 Esperando a chegada do bus, estaba unha fermosa moza dunha fermosura fora do normal.Era dun branco níveo, tanto da cor como do que parecia a frialdade.
 Pola parte do bosque apareceu un facineroso, cunha faca na mao, ameazando a moza e decindole que le entreguera todo o que levaba de valor; o reloxio, o telfono dixital, a carteira, os aneis.
 Como a rapaza non perdera o sorriso, e non le facia caso ningún, o maleante enfurecido achegose a ela e tentou porle a faca na gorxa. A moza soltando unha risotada díxole o ladrón:
 “Desgraciado. Mentras estiven viva naide tentou roubarme nin asaltarme, e agora que estou morta xa é a segunda vez que o tentades facer”.
  Dixo iso cunha voz de ultratumba arrepiante. O “mala facinora” colleo tal medo que, sen querer, encheo os pantalóns cunha enorme mexada. Votou a correr, e pensase que inda non parou.
 O acabar, o señor Diogo dixo: “Você ficaria feliz se, quando morresse e voltasse para uma visita à Terra, fosse considerado como assombração?”.
 Naquela noite, non foi so o rapaz o único que non pegou ollo.
 O que mellor dormiu foi o señor Diogo. ¡Xa estaba acostumado!

6 comentarios:

  1. Era a tal muller da curva...
    Breves saúdos

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Era case a tal. Ainda que esta estaba no veciño Portugal. coido que as lendas polo oeste da peninsula repitense.
      Unha aperta.

      Eliminar
  2. Ufffffffff Xabres, hai días que tiven unha corversa con alguén que cré nas pantasmas. Me dixo que éramos todo enerxía e que cando morríamos só desaparecía o corpo pero a alma vagaba por ahí.
    Eu son atea pero teño que confesar que me fixo pensar esta teoría.
    Unha aperta forte.

    P.D,
    Non podes quitar o de "demostra que non es un robot"?

    ResponderEliminar
  3. ¡Que hai, Ohma?. Sempre dixen que as crenzas son cousas moi persoais, polo tanto endexamais me meterei en camisas de once varas.
    Se o asunto te interesa, baixo o punto de vista cientifico actual, case te recomendaria que leras a teoria de Jean Pierre Malet, fisico francés autor da teoria do desdoblamento do tempo.Pode abrir novos vieiros neste eido.
    O de demostrar que non son robots, os que escriben, no está na miña mau, creo. É cousa do servidor. De todas maneiras tentarei de arranxalo.
    Unha aperta.

    ResponderEliminar
  4. ¡Es que un buen cuento de aparecidos, bien contado y con ambiente propicio, puede poner los pelos de punta al más escéptico! - y lo digo por experiencia, jejejeje

    Pd. Estoy buscando documentación para una próxima entrada y me encuentro con tus "huellas" por todos lados. Esta vez no te sorprendo... o sí, quién sabe

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Espero que no me pase lo de Lope, que paria sin solución de continuidad.
      Ya sabes ahora ya mato moscas con el rabo. De todas maneras no es mi intención dejar huellas. Je je je.
      Siempre dices cosas interesantes y ya te he dicho que contigo aprendo mucho sobre nuestra tierra.
      Unha aperta

      Eliminar