jueves, 17 de enero de 2013

COUSAS DE CORUXAS, CORVOS, E BRUXAS (I)





 Estábamos a mediados do mes de Sanxoan, nos inícios do estío, Eran días e tempos nos que as andainas polos montes, serras e curotes eran moi apetecibles e instrutivos, pois ademais de entreterse nunha contemplación dos paxaros, os anfibios e lepóridos igual que os cérvidos e demais fauna que adoita andar polas serras,  tamén  nestas datas se pode contemplar, e nalgún caso estudar, son as árbores, matogueiras de arbustos e eses vexetais pequeniños que serven de unha ou de outra maneira de alimento a todos os seres do Reino animal. Ë dicir as herbas, esas diminutas cousas que conforman o Reino Vexetal, que son o intermedio entre o Reino mineral e o Reino vexetal.
 Non é cousa de amentar aiquí o Reino Espiritual e o Reíno da Enerxía, pois podería este pobre relatador incorrer en desgracia se se le ocorrera dicir que os dous son a mesma cousa. ¡Válame deus, xa se me escapou!.
 Subira eu as estribación da Serra Segundeira, Desde o concello de Hermisende a facer unhas fotografías do nacente do riu Tuela. Hasta Lubián subi en coche, que quedou aparcado e encomendado a Nosa Señora das Neves, o lado da capela que hai na súa honra nos paraxes da Tuiza. (Teño entendido que esta virxe, amosouse a uns pastores ou vaqueiros, as crónicas non están certas, no medio do verán en medio de unha grande nevada. Cousas veredes e escoitaredes).
 A intención inicial era subir pola beira do Tuela arriba, hasta chegar o seu nacente. Levaba un mapa argallado polo meu cuñado Xusto, que coñece mellor aqueles pagos do que eu, deume instrucións valiosas que como se verá, foron de de unha inestimable axuda.
 Según o mapa que me proporcionou Xusto Lubián Lubián (por algo se fía un da xente que leva ese segundo nome, cando se trata de percorrer as paraxes desa mesma toponimia), despois de cruzar o couto de Chaos chamado As Maseiras, unha vez que alcanzara a paraxe chamada O Caneiro das Bruxas, teríao mais difícil para subir, cousa que debería facer con mais tento, indo de vagar, hasta chegar a ladeira da marxe esquerda do Tuela, onde me dixo que se atopaba a Pala dos Albardeiros.
 Tanto o Caneiro das Bruxas como a Pala dos Albardeiros, en realidade eran os lugares que eu quería esculcar,  para evitar no resto da familia o que a algúns les parecía unha aventura perigosa, dada a lenda escudeime en que queria facer unhas fotos. Tiña que evitar as Bruxas, e a Pala onde según dimes e diretes dentro atoparan ósos humans, que non dicían nada bo a favor da covacha.
 Ía preparado para aguantar na serra bastante tempo. Levaba provisión de víveres dabondo case para unha semana, unha boa bota de Viño con mezcla de Albariño e un reserva de Toro. (Non sabedes vos que viño sai de ese “coupage”. Mellor non lo digais a ninguén pous poden acabarnos coas existencias.), unhas latas de conserva xunto con chourizos feitos pola zona de “Los Valles”nun lugar que agora non recordo  o seu nome, pan, un termo de café e froitas.
 Cando estaba por enriba da serra de Chaos, onde os veciños deste lugar recollen augas para regar os seus eidos, e supoño, solo supoño, que para o seu abastecemento diario, xusto nunha matogueira de bedugos ou bedulos que de tódolos xeitos os escoitei nomear, cando estaba descansando, digo,  e tomando algo para repor as forzas, pasou por enriba de min unha bandada que endexamais vira. Era unha bandada de unas duascentas ou trescentas coruxas, todas brancas guiadas por un bufo grande.
 Baixaron voando sobre o Tuela hasta que as pedí de vista. Estaba eu pensado no insólito da cousa, pois endexamais vira tanta coruxa xunta, nin sabia da súa querenza de animais gregarios. Xa solo por aquelo merecía a pena ter subido hasta alí. De repente collín un bon cabreo comigo mesmo, pous no fora quen de coller a cámara e tentar inmortalizar aquelo nunha instantánea. Dicía miña avoa, con moita razón que “o galego, acorda ben, pero acorda tarde”. Esta cantinela ía sempre dedicada a min.
 Acabei o refrixerio e dispúxenme a iniciar a subida, cando por enriba de min, espantáronse tres enormes corvos, que tamén baixaban voando por enriba do riu, e sorprendinnos o erguerme, pous fixeron un pequeno xiro esquivándome, volvendo mais abaixo a súa liña de voo.
 Levaban a mesma dirección que as coruxas, inda que a súa altura de voo era bastante mais alta.
 Crucei o Tuela para a outra banda, saltando nuns penedos que nalgúns lugares escondían as augas do riu, e tamén algunhas boas trutas. O saltar a unha matagueira de unhas grandes xestas, mais ben parecían piornos, casi caio enriba de un porco montés enorme. Tiña unha navallas de mais de dez centímetros por enriba do fuciño, e miroume cuns ollos sanguinolentos que non presaxiaban nada bo. Cando botei man do coitelo de monte que levaba o porco xa desaparecera polo cavorco abaixo.

 …….cocntinuará….

5 comentarios:

  1. Los nacimientos de los ríos tienen que ser mágicos por definición. Nos has dejado sólo con las señales...
    y con intención de probar eso que llevabas en la bota, jejeje.
    Abrazos

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. El nacimiento del Tuela lo es. Tine dos nacimientos y dos vertientes que mas tarde se untan en La Tuiza. Los nombres, como siempre, son reales. El resto, ¡qui lo sá?
      Unha aperta.

      Eliminar
  2. ¡Has quitado la verificación de palabra!
    Gracias. Era un incordio

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Ni yo mismo sabia que estaba activado. Gracias a una lectora que me lo pidió. Ohma.
      Outra aperta.

      Eliminar
  3. Qué bo relato, Xabres! Encántame a descripción do medio natural que fas e a cantidade de vocabulario que usas. Agardo con gran interese a continuidade.
    Una forte aperta, amigo.

    ResponderEliminar