lunes, 21 de septiembre de 2009

XA CASEQUE VAN VINTE ANOS.(26-09-1999


Como xa teño algunha das neuronas caseque fóra de servicio, é non quero esquecerme, hoxe quero dedicarle unhas lineas ó Pepe, tamén conocido como o “nacho”, por aquelo de que tiña o nariz pequeno.
O dia vinteseis deste mes faran vinte anos do seu pasamento. Por certo, pasamento paseniño e silandeiro, sen facer ruido como a él le gustaba. Que eu recorde sólo un par de veces sacou os pés do testo, e baixo o meu punto de vista tiña razón. Detódolos xeitos ¿que vai decir un fillo, que por enriba se precia de selo?.
O dia que morreu, contaronmo despois, despois de remontar o viño a noite amterior despois de xogar a partida en casa do seu afillado Marcelino, foise dormir, é o dia seguinte cando se ia levantar, decidiu que xa non queria seguir neste planeta.
A min chamoume ó meu cuñado Xusto, naquela mañá contandome que xa estaba mais pra alá que pra acá, mais que ainda vivia.
Decidimos a Angela e mais eu ir á casa dos “vellos”. Recollimos o Héctor, no colexio é sen solución de continuidade seguir pola estrada hacia Sancibrao.
Non espero que naide me crea, é farán ben,mais polo camiño sucedeume unha cousa que endexamais esquecerei, é que teño sempre moi presente.
Cando iamos, entre Porriño e Pontareas, eu ia conducindo e de sutaque sentin dentro da miña cabeza algo así como un estremecemento, un ruido inexplicabel, en definitiva algo que endexamais escoitera.
Preguntei a Agela a hora que era, é dixome : caseque as nove é media. Dixen eu naquel momento, ¡meu pai acaba de morrer!.
Cando cheguemos á casa, o Pepe xa estaba dentro do cadaleito, co seu nariz pequeno, con cara caseque de coña. Mai oh, amigos, aquelo que estaba alí, xa non era meu pai, xa non era ó Pepe. Alí faltaba algo. A cara era a mesma, o nariz tamén, os pelos caseque de punta tamén, mais faltaba o mais importante: ¡O propio Pepe ¡. Aquelo era sólo un esquelete xa, alí non habia vida. Eso sí, habia unha cara que estaba decindo, “non vos preocupedes por min, eu xa cumplin”.
Pregunteille ó Xusto que, a qué hora morrera, e díxome: as nove é media.
Atrás quedaba unha vida vivida como a él mellor se le deu a entender. Con moitos erros, tamén con acertos, e sobre todo cun grande sentido da solidariedade. Algún día contarei algunhas cousas coñecidas por min. A prmeira folga da que eu tiven noticia solidarizandose cun compañeiro de “choio”, xunto co seu cuñado Manolo. Podo decir que o patrón tivo que baixar a cerviz.
Outra anécdota, foi cando estaban facendo unha casa, “por axuste”, e cando alguen, que o mellor fun eu, preguntoulle él é o seu compañeiro: ¿E vos cobraredes?, ó meu pai contestou sen esperar resposta: ¿E logo, teñen que vivir no camiño?.
Pepe, que saibas que xa caseque non hai « bácoras » no Tuela, e que ti é o Cipriano xa non estades solos no Rouso do Camiño Novo.

7 comentarios:

  1. Hay gente que es difícil de olvidar, y Pepe es uno, porque si hace 20 años que murió, yo tenía sólo 5 y me acuerdo de él como si fuese ayer.
    Ya le hablé a mi madre de este artículo y enseguida me empezó a contar cosas sobre él. Que a ella le gustaba que fuese a hacer "remiendos" a su casa porque cantaba como Farina y además le hacía las cuentas del colegio cuando eran de esas largas y difíciles. Y mi bisabuela Catalina le ofrecía café como excusa para beberlo ella también, que al parecer era casi de lo único que se alimentaba.
    También me contó que Dolores un día le dijo que os riñese porque siempre era ella la que lo hacía, y que fue allí, os dijo lo que fuese y volvió donde Dolores y le dijo: "¿Xa les rifei bastante ou teño que rifarles mais?".

    ResponderEliminar
  2. ¡Gracias!. En la casa de tu abuela le querian mucho a Pepe, y a él le pasaba lo mismo con ellos. No hay que olvidar que aparte de quintos, el y tu abuelo, también habian pertenecido a la famosa orquesta sinfónica de San Ciprián.

    ResponderEliminar
  3. Jopé, case choro padriño...
    en fin, cando el morreu eu debía ter seis ou sete anos e, mesmo o outro día lle contaba a Eva, que ás veces xa non me lembro da cara e teño que mirar foto, pero que, hai uns días, estando o tíu César na terraza, co periódico dediante da cara e tapándolle unha parte, veuseme á mente á do pepe.
    E gustoume moito a sensación...
    Alégrome Lete de que te lembres do meu avó e de que a xente o teña en alta estima, iso fai que unha se sita orgullosa dos seus ancestros.

    Bicos

    ResponderEliminar
  4. Tiu!! Quedoute moi bonitiño. Pero a Mamá dice que te confundiches no día (debeu ser o 26) e na fecha (sobre as 11 ou así...).
    En fin, jejeje, discusións de irmáns, eu non quero saber nada.
    Bicos!!!

    ResponderEliminar
  5. Paula, teu avó era boa xente. Habia pouca xente que no le quixera ben, pero habia-a.
    Masé: Tua nai ten razón, equivoqueime na data, na hora da morte creo que non-
    O da data corrixo-o-
    Bquiños pras dúas

    ResponderEliminar
  6. Eu tamén teño recordos agarimosos para o Pepe, para o seu case perenne bo humor. Cando se xuntaba co Eloy, moi a miúdo, xa era bo humor ó cadrado. Eu que nunca me acordo dos chistes, recordo un real (da vida mesma) que contaba él, o dun vellote que mexaba falando coa pirola: "Fodíchesme o corpo, fodíchesme a alma e aínda me has foder as solas dos zapatos". Describe ben o proceso de decreptide que acompaña aos homes (medido na forza da mexarola). Os educados para facelo sentados, non teñen problema: os seus zapatos duran máis.
    O do parecido do César co pai, tamén é verdade. Mirando a foto de cando o quixeron enchironar por cantar coplas, a Vicki sacouno pola pinta, porque se lle asemellou ó César.
    Forte aperta

    ResponderEliminar
  7. Loro: Grazas polas túas verbas.
    Apertas, para todos.Refirome a todos e todas, miña tocaia e ¿Alicia, como vai?

    ResponderEliminar