CUALQUIER TIEMPO PASADO, ¿FUÉ MEJOR?

Estivemos en Val dos Marcos, coa idea, falsa idea, de atrapar algunha perdigocha pra non olvidar o sabor que lle dan a un bon arroz.
Pous ben, despous de todo o sábado pateando desde o Facho hasta Lagoas, pasando pola Quinta a Estante, Purtela dos Millais e volta (en coche desde este último lugar, gracias o meu sobriño Jorge) mais cansos que se tiveramos que arrastrar un tren con rodas cuadradas, é o domingo un pouco menos, decidimos deixar a caza pra mellores tempos.
Estando en Lagoas collendo unhas fermosas lepiotas proceras, acordeime dunha anécdota do ti Alipio, despois da súa volta de Arxentina, cando xa tiña un feixe de anos.
Un dia, o noso home, foi de caza pra Lagoas, nas cabocas que hai entre Lagoas e o Piñeiro donde estan uns enormes penedos de granito.
Tiña él, daquela, un bon can de coellos.
Subiuse o Alipio a un daqueles penedos a esperar que o “lepra” asomera o fuciño acosado polo can, cousa que non tardou moito e acaecer.
Arrancou o coello por unha caboquiña arriba, dreitiño a un descampado, polo que atravesou camiño do Piñeiro, sin que o cazador fixera intento de dispararle.
En frente xusto o lado da casa do Pólitos, habia dous ou tres cazadores, que pola situación viron todo o acaecido.
Cuando se xunteron con Alipio, algué le dixo, ¿como deixou escapara ese coello?, non le podia sair mellor!.
Mira, -respondeu- ese coello, cuando eu era novo, non se houbera marchado sin unha boa chumbada.
Daquela, eu podia estar no alto dunha pedra, se barruntaba que algún coello ia saltar por un sitio determinado, solo tiña que pensar en cambiar de penedo, e era pensalo e xa estaba feito.
Agora, estou apostado nunha pedra, os cans dan mostra de sacar un coello, e éste vai sair por un sitio diferente ao que eu espero, teño que pensar como baixo da pedra na que estou, e cando acabo de facelo, inda antes de baixarme do penedo, xa o coello tivo dúas camadas de gazapos.
A meu irman César e a min, xa nos empeza a suceder o mesmo, xa empezamos a necesitar unhas boas pancas pra movernos.
Sempre nos quedará decir aquelo de “hai que deixalos criar”.
De castñas e ánimas falraremosoutro día.