lunes, 16 de noviembre de 2009

MELÓ, XAMON E SAL



Era arredor dos anos cincuenta do século pasado.
Non o recordo nítidamente, debido a miña pouca idade daquela, polo tanto pido disculpas de antemao, por si alguén o coñece mellor, pídole que me corrixa.
Era unha época na que inda habia xogo de paus, naquela encrucillada de camiños que tamén se chamaba Xogo dos Paus, que desgraciadamente foi modificado, e coido que a peor.
Daquela, vivía, o lado da casa do “ti” Salvador e da tia Josefa, unha muller chamada Manuela, que cando eu a coñecin estaba casada cun home de Castromil, que tiña o alcume de “O Pelandrón”.
Esta muller tiña tres fillos, un home e dúas mulleres. O home era o mais vello, e era coñecido como o Pepe da Manuela, a segunda filla chamábase Sara e a terceira Cándida, que o parecer era media irmá miña. Están todos na Arxentina, e deséxoles ó mellor.
O Pepe da Manuela, era un exponente de Val dos Marcos, dunha picaresca peculiar, e as veces creo que un pouco necesitada.
Tiñan as “tias bichas”,unha plantación de melois, nunha cortiña da Porteliña, e cando xa empezaban a servir para comer, él adoitaba ir a collelos. Unha veces para comer e outras so co ánimo de “esgarabellar”.
Parece que foi avisado de que non fixera tal, mais él estaba nunha idade na que non se fai caso a case nada que non sexa o propio “caletre”, que as veces so serve para portar pucha.
Xa cansado da rapiña e dos avisos, o Modesto, que daquela debia ter vintepoucos anos, argallou a maneira de quitarle a teima.
Tiña, o meu veciño, unha espingarda de un caño,do calibre dezaseis, e decidiu, por un pouco tempo converterse nun vaqueiro do oeste vengador de desagravios. Non se pode comparar co Cabaleiro da Triste Figura, pois as armas non era concordes.
Daquela tamén se adoitaba, entre os cazadores, cargar os propios cartuchos, polo que todo aquel que tiña unha espingarda, tiña os trebellos necesarios para preparar a súa propia intendencia de munición.
Colleo un cartucho, meteulle un “pistón”, un cuarto de carga de pólvora da que se mercaba na Muimenta, e cambiou o chumbo por unhas areas de sal gorda, daquela que se usaba para salgar os xamóns.
Nunha noite de lúa chea, na que o Pepe da Manuela, tiña pensado ir a afanar uns melóns, o amigo Modesto apostouse coa espingarda e o seu cartucho de sal perto do melonar.
Apareceu o amigo dos melons alleos, e o Modesto esperou, con paciencia de santo, a que a distancia fora a adecuada, e que o afanador le enseñera as pousadeiras. Apun-
tou as nádegas do inquilino, e ......... fixo fogo.
Escoitouse un tiro, non demasiado forte, mais laio ningún, cada un dos actores deste relato liscou da Porteliña por camiños contrários, e nada mais se soupo hasta os días seguintes.
Foran poucos, os graus de sal, mais os poucos que traspaseran os pantalois, incrustéranse debaixa da pel, alí derreteron, é inda que a sal sea boa para curar os xamóns, se estes ainda estan presos arredor do cú dun cristián, doen, doen, é doen, xusto hasta que al sal sea absorbida definitivamente.
Tanto o Pepe como o Modesto, leveronse sempre moi ben.
¡So eran bromas!

2 comentarios:

  1. Jejeje. É curioso, xusto o outro día meu pai contoume tamén unha historia de escopetas que disparaban sal... Teslle que dicir que a conte para comparar.
    Bicos!!

    ResponderEliminar
  2. A ver, Xusto, anímate, cóntanos cousas desde o Muiño da Tuiza??.

    ResponderEliminar