¡LEITE COALLADA!

 A aldea era como todas as aldeas. Tiña unha pequena igrexa, arredor da cual fora crecendo. Como en todas as aldeas,  unha das cousas das que mai gustaban os seus habitantes era o cortarse traxes entre sí.

 Habia, como se dixo, unha praza na que dominaba o edificio da igrexa, a casa dos curas, a casa do pobo, e a maioria das casas dos veciños xunto cunha cantina lugar de xuntanza dos homes e, ¿como non?, sitio de tertulia e de corte e recorte de traxes.

 Vivian nunha casa, das mellores da aldea, tres irmás inda solteiras, dúas delas, bastante devotas e amigas de darse a ver na igrexa, o revés que a mais nova, que non a apañaban na mesma, nin atandoa,  era latriqueira e moi amiga das foliadas e festas. Decia que cando fose vella xa teria tempo de sentar cabeza, porque seguro que o corpo xa non estaría para esmorgas.

 Tiña un rexo carácter, criterio de seu, e unha vontade que non se deixaba torcer.

 Acabérase o inverno, xa se estaba case a finais da primeveira, e apareceu a calor, cousa que fixo que todos alixeireran as roupas.

 Empezou a aldea a marmuñar, se a nosa amiga estaba mais gorda, que si esto ou aquelo, e as “dueñas”, da aldea logo sentencieron que estaba preñada.

 O gran problema dos cortadores de traxes era que non sabian quen a rondaba, e polo tanto non sabian quen podería ser o pai da criatura alamacenada na súa barriga.

 O ruido dos e das murmuradoras, xa era moi grande mais do asunto nada se sabia. Aquela muller seguia facendo a mesma vida de sempre, solo cunha varidade: Que a panza cada vez era mais grande.

 Unha tarde que pasaba por diante do mentideiro das féminas aldeanas, unha das mais desleguadas que estaba alí coa roca na faixa, a manela na mesma pasando pouco a pouco ó fuso en forma de fio, dirixiuse con voz forte a ela:

-         Dínos quen é o pai. Con quén te deiteste?.

-         ¡Non me deitei con ninguén! – respondeu.

-         ¡E logo, como é que tes “bombo”!, eso solo to puido facer un home.

-         Pous non, ¡mira ti!. Foi por tomar un café con leite.

-         ¡E como foi iso?.

-         Moi sinxelo. O leite estaba coallado.

Cos as mesma sen esperar a mais leria marchou para a súa casa.

 Pasou o tempo, e a nosa amiga deu a luz un menino. Naide, agás as irmáns, puideron velo, pois non o sacaba o camiño.

 Os e as donas da radio macuto da aldea,  andaban sempre a procura de poder ver o novo veciño, mais era imposible.

 Empeceron tamén as curriachadas que alguén puxo a andar: Que si non era un neno, que si tiña algún problema e por eso non o enseñaban, e toda sorte de estupideces pasaban polas mentes das xentes da aldea.

 A casa tiñanha practicamente cercada todo o día, pois xa caseque era cuestión de honor averiguar como era o neno ou nena a quén se parecia.

 Cansada, unha das irmas e tia do recien nacido, decidiu sacar a xente do lugar das súas inquedanzas con relación a maternidade da súa irmá.

 Tiñan no curral un cabritiño recien nacido. Enbrullouno en pañais, e collendo unha toquilla, envolveu ben o cabuxo pequeno, e saiu o camiño con él. Automáticamente quedou rodeada dos seus ávidos veciños e veciñas, que querian ve o infante. Ela negouse a ensinalo, so deixou a una das mulleres mais larecas, acercarse, e retirando un pouquiño a toquilla, deixoule ver un ollo do animaliño, e coas mesmas meteuse de novo na casa.

 A muller elexida para ver a criatura, xuntouse co resto dos veciños e sentenciou:

 - Xa eu o dixera, o rapaz é clavadiño o Xan da casa nova.

 Acabou o asedio, a vida volveu a súa rutina, e a nosa amiga, o pouco tempo casou cun mozo de outra aldea. Aquel sí era o pai do neno.