viernes, 11 de marzo de 2011

O PORCOPISCO



 Nesta semana que xa caseque está liquidada, volvi a atoparme cun amigo que xa facia un tempo que non ollaba.
 Estuve en Val dos Marcos, concretamente na Porteliña, lugar o que teño que revisar de vez en cando, por aquelo do que poda pasar no futuro. E decir fun a facer a decrúa, nalgún caso xa fixe decrúa e vima, pois o asunto do futuro está lixeiramente fodido, e hai que facer por ter algo na despensa, por se as fames chegan de sútaque.
 Como decia, andaba eu nas tareas da decrúa na cortiña, cunha piocha recien mercada, a cual cando fui a pagala o decirle o vendedor que me parecía cara, contestoume “ é que é Bellota”. Argumento importante e definitivo que fixo que me quedera con ela.
 Levaba xa un pouco alí, tentando conseguir que o meu lombo se axustera a situación, pous inda que pareza mentira, as bisagras lumbares rechiaban como se non estuveran ben engrasadas, en un deses momentos no que un se especa no mango da ferramenta tentando recuperar folgos e maquinando sobre esa carallada bíblica que manda ganar o pan co suor da testa, chegando a conclusión que o mellor era seguir enterrando a piocha no poulo.
 Mirei pra trás de min, para ver cantos centímetros cuadrados levaba  esbourados, cando alí estaba él. Tímido, ollando pra min cunha mirada algo recelosa, a unha distancia prudencial, supoño que por precaución. Unha piocha de mais de dous kilos de peso, acolloa a calquera. El non era unha excepción.
 Co mellor xeito do que fun capaz e cunha voz tamén o mais agarimosa que pude, saúdeino, e non debin de convencelo pois sen mais liscou.
 Seguín co meu traballo de decrúa-bima, e o pouco tempo escutei casí pegado ós meus talóns un cante rechouchiado, que me pareceu xa coñecido.
 Estaba alí mesmo, no alto do pequeno teixo que anos atrás plantera, era él sen dúbida ningunha.
 Xa me recoñecera, e atreviase a acercarse de novo. Levantou o voo, e plantouse no mango da machada que tiña alí o lado. Soltou dous estridentes rechouchios e como se a cousa non fora con él, empezou  a zamparse as miocas que a piocha ia deixando o descuberto.
 Era o Porcopisco, tamén chamado Porquiño do Rei, que seguro que nalgún brote de negrillo, os grandes morreran, tiña a compañeira aniñado.
 Coido que o “printemps”, xa case etá entre nos. Espero que os tirabeques que sementei no mes de Santos den unha boa colleita, e que o meu amigo poida comer algún.
  A volta para Vigo, columbrei desde O Canizo a Serra do Invernadeiro ben cuberta de neve,hasta a Cabeza Grande no alto de Manzaneda o mesmo que no abesedo da Gamoneda. Supoño que na Segundera, tamén haberá capa de neve, o que nos deparará abundante auga no estiaxe.Agora xa solo nos falta que a “Salmo Faria” retorne o Tuela.

4 comentarios:

  1. A ver si duran, Xabres: por Segundera y la Cabrera los neveros se reducen muy rápido este invierno.
    Abrazos.
    Pd. Si era "Bellota" estaba justificado el sobreprecio jejejeje

    ResponderEliminar
  2. Ya sabes: Año de nieves, año de bienes.
    Por cierto, la marca bellota era famosa por Sanabria en mis tiempos de chaval. Sobretodo en Guadañas-
    Unha aperta.

    ResponderEliminar
  3. Y lo sigue siendo, no sólo en Sanabria: tengo amigos geólogos que consideran los martillos "Bellota" más valiosos que su mano izquierda!

    ResponderEliminar
  4. Sibeliuss: ¿Tienes amigos geólogos?Algún dia les tendré que dar las gracias, por ayudarme a "ayudar" a mi hijo en la elección de su carrera.
    Unha aperta, forte

    ResponderEliminar