NOVA ERA, NOVO SISTEMA.

  Aquel mozo estaba sentado o lado da fonte. A fonte estaba arredada bastante da aldea. Rodeada de castañeiros, sabugueiros, nogueiras e demais arbores frondosos da zona de Val dos Marcos.

 Cuando a tia Andrea chegou a fonte, decatouse de que aquel mozo tiña fame. Notábase en que casi non era capaz de sosterse sobre aqueles espeques que querian facer de pernas.

  O querer averiguar o porqué daquela situación, foi cuando o consello dos veciños, chegou a conclusión de que había que axudalo.

 Despous de averiguar qué fora ó que levera alí o mozo, decidiuse xuntar o concello, pra tomar unha decisión de “audiencia celta”, e decidir a maneira de proceder.

  Tocouse a audiencia, coa campá centenária e dedicada a Santa Bárbara que alonxa ás tromentas. Xuntouse o concello debaixo do castañeiro, enriba da fonte, onde, desde tempos inmemoriais se facia. Os vellos Zoelas,invocando ó deus Bantúa, xa se xuntaban nas raices dun carballo beliño, sustituido co paso do tempo por aquel fermoso castiñeiro.

  Dixo o mozo, que él desde pequeno fora educado nun sistema diferente o que imperaba daquela.Era fillo do que se chamaba un financieiro. Ensineronle que o diñeiro servia pra  producir mais diñeiro.É decir que o diñeiro,para eles, era un instrumento para conseguir mais diñeiro. Prestaban diñeiro con intereses, nalgúns casos, abusivos, a rendabilidade que obtiñan, tiña que dar para, por un lado recuperar o invertido e por outro ter os xuros suficientes dós que tiñan que sair os gastos, o que habia que pagar en cocepto de comisions voluntárias os que tiñan o poder para que fixeran a vista gorda, e para pagar o minimo de impostos, para non chamar a atención. Tamén tiñan que sacar para os seus salarios que les facian levar un tren de vida determinado, e incrementar o patrimonio para poder seguir pondo diñeiro a traballar.

 En definitiva dixo que, salvo eso, él non sabia facer outra cousa. Traballar con maus ou coñecementos adquiridos, no era o seu. So sabia especular co diñeiro, abusar da necesidade que outros tiñan do mesmo, mais que co cambio de sistema de vida, ahora viase abligado a pedir polas portas.

  Levaba un montón de diñeiro enriba, mais non habia quen le dera nin un vaso de auga a cambio daqueles billetes e moedas, nas que as habia de prata e ouro. Naide queria aquelo.

 Cheguérase ó momento, xa coñecido desde a anqigüedade, do “trueque”. Ël non tiña nada mais que trocar que diñeiro, e eso xa se decatera de que non servía.

  Nas deliberacións do concello, houbo opinións de todolos ustos. Había quen decia que o mellor era deixalo morrer, igual que él e os seus antepasados deixeron a moitos sen cuartos. Outros decian que mandalo fóra da aldea e que se apañera como puidese, Outros que  o acolleran os seus pais, que eran ricos en "moneda".

  A asamblea de ancians, que era a que rexía a rex aldeana, decidiron que habia que darle a oportunidade que os seu antepasados, e o mellor él mesmo non darian a ninguén.

  Deixalo morrer non era acorde coa Lei Natural. Mándalo fora da aldea era tanto como deixalo morrer, fóra non había vida. A acollida polos pais era imposible, xa non se sabia se os tivera algunha vez.

  Acolléronse ó que decia aquel home palestino, que vivira nos albores da época que co seu nacemento empecera a contarse, e despous de varias idas e voltas configurou o calendário, bimilenário e pico actual."Dar de comer ó famento"

  Tiña un tempo para aprender a adaptarse, era prestado. Na outra banda quedábale o coñecido, do que xa lisquera.¡Facian falta escaldeirodores!