lunes, 12 de diciembre de 2011

DE CUANDO HABIA LAVANDEIRAS NO RIU PEQUENO


 A cintura da estufa estaba o roxo vivo.Os parroquianos do Caxera, rodeaban aquel ferro ardendo e cheo de cachos de carballo e torgo.Aquela noite de inverno, mentras no camiño caia a neve, estaban todos atentos as lendas e acaecidos que os mais vellos contaban. Todalas historias daban voltas sobre o mesmo: A MORTE.
 Nunha esquina xunto o mostrador, sentado diante dunha mesa, habia un home xa vello, mais inda cunha grande vitálidade na faciana, cun grande chapeu negro de grande ala que apenas deixaba verle os ollos. Dixo cunha voz forte e potente, que él naquela noite vira unha LAVANDEIRA. Dixo que, con toda a seguridade era unha washer-woman at the ford, que alí, en Irlanda, son coñecidas como mulleres sobrenaturais que anuncian mortes tamén son coñecidas dos antiguos Celtas.
 Volveuse toda a parroquia do café Caxera hacia aquel home que ninguén coñecía nin naide vira entrar. Entonces o ti Eduardo o “molinero”, erguendose, dirixiuse a él e díxole, despous de invitalo a un grolo de aguardente, que les referira o caso e onde le sucedera.
 Entonces o descoñecido, póndose en pé no medio do corro, despous de gorentar un bon grolo de aguardente, e escorrexendo a gorxa daquela voz profunda e un pouco lúgubre, dispúxose a contarle o caso ós veciños da miña aldea, remelando os ollos.
 Todolos que estábamos alí, quedemos abraiados o velo de pé. Daba coa copa do chapeu nas vigas do local.Tña que aacharse.
 Viña eu do outro lado da raia, dun pobo chamado Cova de Lua.  Xa saira un pouco tarde.  No alto da Escusaña fíxoseme a noite.
 A neve inda  non era moita, apenas me daba no contraforte dos zamancos, mais seguia a nevar con ganas. Xa vedes como neva agora. O chegar a ese regacho que hai antes de chegar a Hermisende, cando pasaba por un pequeno pontón de madeira, sentin cantar no fondo dun prado. Parei a escoitar e sentín un canto acompasado co bater de roupa contra unha pedra, tal como fan as mulleres que lavan no riu, mazando as sabas contra unha pedra que teñen diante dos xeonllos, que chaman lavadeiro .
 Acerqueime a ela, que se ergueu cunha saba mollada  na man e pedindome que a axudera a torcela para enxugala.
 Axudeile collendo pola punta contrária á dela aquel farrapo, que me mandou torcer hacia direita como facía ela. Eu que coñecía da existencia daquelas mulleres, retorcin o trapo no senso contrario o que ela me dixo.
 Entonces ela dando un gran berro, pasou por tres estados distintos. Estaba como unha vella de pelo branco, cara  engurrada a converteuse nunha fermosa e frescachona muller de media idade, e sen solución de continuidade ó estado de unha fermosa moza de vinte anos.
 Todo eso sen deixar de berrar, e foise esvaecenda hasta desaprecer no aire a medida que se ia elevando. Non  volví   vela. O farrapo esvaceuse tamén, e no seu lugar quedou un charco de sangue.
 Eu podovos decir que esta noite, antes das tres,  vai morrer na contorna unha persoa. Non sei quen  é nin onde vive. Xa me crucei mais veces con esas mulleres LAVANDEIRAS.
 Preparouse un pequeno rebumbio na cantina, todos levantados discutian. Uns decian que era un conto do vello, outros que era verdade, e outros que, o tomeron de xeito humorístico, falaban de confesarse todos aquela noite, que había que ir a despertar o cura, e a cousa derivou nunha baraunda na que cada quen decía o que le petaba.
 Cando quixeron preguntarle ó vello mais cousas este xa desaparecera, sen que ninguén se houbera decatado.
 A mañá seguinte, escutéronse as campás de Hermisende tocar a sinos. Pola noite morrera na casa do cura un home que o parecer se fora a confesar as tres da madrugada.
 Era un veciño deste pobo que estaba en casa do Caxera, cando o mistérioso vello.
 Tiña unha saba de bufanda, bastante grasenta.



1 comentario: